3)     weryfikowania   istnienia   i   treści   tytułów   wykonawczych   wydanych   w postępowaniach elektronicznych.

5.  Organy  administracji  publicznej,  urzędy  skarbowe,  organy  rentowe,  o których mowa w art. 476 § 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.1)), banki, spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, podmioty prowadzące działalność maklerską, organy spółdzielni mieszkaniowych, zarządy wspólnot mieszkaniowych, inne podmioty zarządzające mieszkaniami i lokalami użytkowymi, jak również inne instytucje są obowiązane na pisemne żądanie komornika udzielić mu informacji niezbędnych  do  prawidłowego  prowadzenia  postępowania  egzekucyjnego, wykonania  postanowienia  o  udzieleniu  zabezpieczenia  oraz  wykonania  innych

czynności   wchodzących   w  zakres  jego   ustawowych  zadań,   w   szczególności dotyczące stanu majątkowego dłużnika oraz umożliwiających identyfikację składników jego majątku. Przepis art. 762 Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się odpowiednio.

6. Komornik ponosi odpowiedzialność za szkody wynikające z ujawnienia tajemnicy bankowej lub skarbowej i wykorzystania jej niezgodnie z przeznaczeniem.

7. W sprawach o egzekucję lub o zabezpieczenie świadczeń alimentacyjnych lub rent mających charakter alimentów oraz w sprawach o egzekucję lub o zabezpieczenie świadczeń wszczętych na wniosek Skarbu Państwa, w tym na polecenie sądu lub prokuratora, niezwiązanych z wykonywaniem działalności gospodarczej, informacje, o których mowa w ust. 5, udzielane są nieodpłatnie.

8. Informacji, o których mowa w ust. 5, udziela się w terminie 7 dni od dnia otrzymania żądania w oparciu o dane przekazane przez komornika.

9. Opłatę za udzielenie informacji komornik uiszcza po jej udzieleniu, na wezwanie podmiotu udzielającego informacji.

Art. 3. 1. Przy wykonywaniu czynności komornik podlega orzeczeniom sądu i prezesowi sądu rejonowego, przy którym działa.

2. Prezes sądu rejonowego, przy którym działa komornik, sprawuje nadzór nad jego działalnością, a w szczególności:

1)     Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2014 r. poz. 293,

379, 435, 567, 616, 945, 1091, 1161, 1296, 1585, 1626, 1741 i 1924 oraz z 2015 r. poz. 2, 4, 218 i 539.

1)     ocenia szybkość, sprawność i rzetelność postępowania poprzez badanie, czy w konkretnych sprawach nie zachodzi nieuzasadniona przewlekłość w podejmowaniu czynności;

2)     kontroluje prawidłowość prowadzenia biurowości i rachunkowości kancelarii komorniczej;

3)     bada kulturę pracy, w tym przestrzeganie wyznaczonych terminów czynności i przyjmowania interesantów oraz utrzymywanie kancelarii komorniczej na poziomie odpowiednim do godności urzędu i posiadanych środków;

4)     zawiadamia sąd o potrzebie wydania komornikowi zarządzeń w trybie art. 759

§ 2 Kodeksu postępowania cywilnego.

3. W zakresie nadzoru, o którym mowa w ust. 2, prezes sądu rejonowego działa w szczególności poprzez kontrolę kancelarii komornika, przeprowadzaną w razie potrzeby, nie rzadziej jednak niż co cztery lata, sprawowaną osobiście lub przez wyznaczonego sędziego i przy pomocy księgowego, a w zakresie kontroli finansowej przez upoważnioną osobę, oraz w ramach rozpatrywania skarg i zażaleń niestanowiących przedmiotu rozpoznania sądu w trybie art. 767 Kodeksu postępowania cywilnego. Prezes sądu rejonowego uprawniony jest do żądania od komornika wyjaśnień oraz do wydawania zarządzeń, których nieprzestrzeganie może stanowić podstawę wszczęcia postępowania dyscyplinarnego lub odwołania komornika z zajmowanego stanowiska.

4. Skargi i zażalenia niestanowiące przedmiotu rozpoznania sądu w trybie art.

767 Kodeksu postępowania cywilnego prezes sądu rejonowego rozpatruje w terminie 7 dni. W tym samym terminie podlegają przekazaniu właściwemu sądowi skargi stanowiące przedmiot rozpoznania sądu.

Art. 3a. Komornik na własny rachunek wykonuje czynności, o których mowa w art. 2.

Art. 4. 1. Komornik używa okrągłej pieczęci urzędowej z godłem Rzeczypospolitej Polskiej, wskazującej  w otoku pełnioną funkcję, sąd  rejonowy, przy którym działa, imię i nazwisko oraz siedzibę kancelarii.

2. Zastępca komornika używa pieczęci zastępowanego komornika, czyniąc przy swoim czytelnym podpisie wzmiankę o tym, że działa w zastępstwie.

Art. 5. Komornik prowadzi kancelarię komorniczą, zwaną dalej „kancelarią” w rewirze sądu rejonowego, przy którym został powołany.

Art. 6. Skargi na postępowanie komornika niedotyczące czynności egzekucyjnych i nieobjęte nadzorem prezesa sądu rejonowego rozpatrują organy samorządu komorniczego.

Art. 7. 1. Rewirem komorniczym jest obszar właściwości sądu rejonowego, przy którym działa komornik.

2. Komornicy, których siedziby kancelarii są położone w obszarze właściwości nowo utworzonego sądu rejonowego, z chwilą jego utworzenia stają się z mocy prawa komornikami przy tym sądzie.

2a. Jeżeli w obszarze właściwości nowo utworzonego sądu rejonowego nie ma siedziby kancelarii komorniczej, do czasu powołania komornika w tym rewirze, czynności egzekucyjne wykonują komornicy dotychczas właściwi.

2b. (uchylony)

3. W razie zniesienia sądu rejonowego komornicy dotychczas działający przy tym sądzie stają się z mocy prawa komornikami przy sądzie, który swoją właściwością objął obszar właściwości zniesionego sądu.

4. (uchylony)

5. (uchylony)

6. Minister Sprawiedliwości na stronach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości prowadzi i na bieżąco aktualizuje wykaz komorników, w którym wskazuje rewiry komornicze położone w obszarach właściwości poszczególnych sądów apelacyjnych, imiona i nazwiska komorników działających w tych rewirach oraz siedziby i adresy ich kancelarii.

7.  Prezes  sądu  rejonowego  na  stronach  internetowych  sądu  prowadzi  i  na bieżąco aktualizuje wykaz komorników działających przy tym sądzie, w którym wskazuje  imiona  i  nazwiska  komorników  oraz  siedziby  i  adresy  ich  kancelarii. Wykaz udostępnia się również do publicznej wiadomości na tablicy informacyjnej w

budynku sądu rejonowego.

Art.  8.  1.  Komornik  działa  na  obszarze  swojego  rewiru  komorniczego,  z zastrzeżeniem ust. 5.

2. W rewirze komorniczym może działać więcej niż jeden komornik.

3. (uchylony)

4. Komornik nie może odmówić przyjęcia wniosku o wszczęcie egzekucji lub wykonania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia, do przeprowadzenia których jest właściwy zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego.

5. Wierzyciel ma prawo wyboru komornika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyjątkiem spraw o egzekucję z nieruchomości oraz spraw, w których przepisy o egzekucji z nieruchomości stosuje się odpowiednio. W przypadku wyboru komornik działa poza obszarem swojego rewiru komorniczego.

6. Wierzyciel, dokonując wyboru komornika, składa wraz z wnioskiem o wszczęcie   egzekucji   oświadczenie   na   piśmie,   że   korzysta   z   prawa   wyboru komornika.

7. Komornik wybrany przez wierzyciela nie może odmówić wszczęcia egzekucji,  wykonania  postanowienia  o  udzieleniu  zabezpieczenia  lub  podjęcia innych czynności wchodzących w zakres jego ustawowych zadań, jeżeli byłyby prowadzone w obszarze właściwości sądu apelacyjnego obejmującego jego rewir.

8. Komornik wybrany przez wierzyciela odmawia jednak wszczęcia egzekucji, wykonania   postanowienia   o   udzieleniu   zabezpieczenia   lub   podjęcia   innych czynności wchodzących w zakres jego ustawowych zadań, jeżeli:

1)     w zakresie prowadzonych przez niego egzekucji zaległość przekracza sześć miesięcy;

2)     wpływ wszystkich spraw w danym roku przekroczył 5000, a skuteczność w zakresie prowadzonych przez niego egzekucji w roku poprzednim nie przekroczyła 35%;

3)    wpływ wszystkich spraw w danym roku przekroczył 10 000.

8a. Zaległość, o której mowa w ust. 8 pkt 1, oblicza się dzieląc liczbę spraw niezałatwionych w poprzednim półroczu przez średni miesięczny wpływ spraw w poprzednim półroczu, wyłączając sprawy o egzekucję świadczeń powtarzających się. Skuteczność, o której mowa w ust. 8 pkt 2, oblicza się ustalając procentowy stosunek liczby spraw załatwionych poprzez wyegzekwowanie świadczenia w roku poprzednim do liczby spraw, które wpłynęły w roku poprzednim.

8b. W stosunku do komornika, który rozpoczął działalność, zaległość, o której mowa w ust. 8 pkt 1, i skuteczność, o której mowa w ust. 8 pkt 2, oblicza się po upływie roku następującego po roku, w którym złożył ślubowanie.

9. W przypadku odmowy wszczęcia egzekucji, wykonania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia lub podjęcia innych czynności wchodzących w zakres ustawowych zadań komornika, komornik wydaje postanowienie. Postanowienie to doręcza się tylko wierzycielowi.

10.   Komornik   wybrany   przez   wierzyciela   zawiadamia   niezwłocznie   o wszczęciu egzekucji lub wykonaniu postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia komorników właściwych według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Zawiadomienie może być dokonane za pośrednictwem telefaksu lub poczty elektronicznej. W takim przypadku dowodem zawiadomienia jest potwierdzenie transmisji danych.

11. W razie podejmowania przez komornika wybranego przez wierzyciela czynności poza swoim rewirem komorniczym wydatki obejmujące diety przysługujące osobom zatrudnionym w kancelarii komornika i uczestniczącym w tych czynnościach, koszty przejazdów i noclegów komornika i tych osób oraz koszty transportu specjalistycznego obciążają wierzyciela, chyba że wyrazi on zgodę na obciążenie go innymi wydatkami określonymi w art. 39 ust. 2. Wydatki te obciążają wierzyciela niezależnie od przysługującego mu zwolnienia od kosztów sądowych. Nie wlicza się ich do kosztów egzekucji obciążających dłużnika.

12. Przekazując sprawę innemu komornikowi, komornik wybrany przez wierzyciela, w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o przekazaniu, zwraca niewykorzystaną zaliczkę lub jej część pobraną na poczet wydatków, o których mowa w ust. 11.

13. Komornik, za zgodą wierzyciela, może przekazać całość lub część sprawy egzekucyjnej innemu komornikowi, jeżeli ten wyrazi na to zgodę.

14. Komornik właściwy do prowadzenia egzekucji, zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego, w chwili wszczęcia postępowania pozostaje właściwy do jego ukończenia, choćby podstawy właściwości zmieniły się w toku sprawy.

Art.  9.  1.  Wniosek  o  wyłączenie  komornika  zgłasza  się  na  piśmie  do komornika  prowadzącego  postępowanie,  uprawdopodobniając  przyczyny wyłączenia. Komornik jest zobowiązany, w terminie 3 dni od dnia złożenia wniosku o wyłączenie, przekazać wniosek do sądu rejonowego, przy którym działa, wraz z pisemnymi wyjaśnieniami.

2. Sąd rejonowy, przy którym działa komornik, rozpoznaje wniosek o wyłączenie komornika w terminie 7 dni od dnia przekazania wniosku. Orzekając o wyłączeniu  komornika,  sąd  wyznacza  jednocześnie  innego  komornika  do prowadzenia sprawy, której wyłączenie dotyczy.

3. Postanowienie w przedmiocie wyłączenia komornika sąd wydaje na posiedzeniu niejawnym w składzie jednoosobowym. Na postanowienie to zażalenie nie przysługuje.

4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio do zastępcy komornika oraz do asesorów i aplikantów komorniczych, jeżeli osoby te prowadzą postępowanie lub dokonują określonych czynności w sprawie.

5. W zakresie nieuregulowanym w niniejszej ustawie do komornika stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o wyłączeniu sędziego.

Rozdział 2

Powoływanie i odwoływanie komorników

Art. 10. 1. Na stanowisko komornika może zostać powołana osoba, która:

1)     posiada obywatelstwo polskie;

2)     ma pełną zdolność do czynności prawnych;

3)     posiada nieposzlakowaną opinię;

4)     nie była karana za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;

5)     nie  jest  podejrzana  o  przestępstwo  ścigane  z  oskarżenia  publicznego  lub przestępstwo skarbowe;

6)     ukończyła wyższe studia prawnicze w  Rzeczypospolitej  Polskiej  i uzyskała tytuł magistra prawa lub zagraniczne studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej;

7)     posiada zdolność psychiczną i fizyczną pozwalającą na pełnienie obowiązków komornika, którą ustala lekarz medycyny pracy;

8)     odbyła aplikację komorniczą;

9)     złożyła egzamin komorniczy;

10)   pracowała w charakterze asesora komorniczego co najmniej 2 lata;

11)   ukończyła 26 lat.

2. (uchylony)

3. Wymogi, o których mowa w ust. 1 pkt 8 i 9, nie dotyczą osób, które ukończyły aplikację sądową, prokuratorską, adwokacką, radcowską lub notarialną i zdały wymagany egzamin, oraz osób, które w okresie nie dłuższym niż 6 lat przed dniem złożenia wniosku o powołanie na stanowisko asesora komorniczego były zatrudnione co najmniej 3 lata na stanowisku referendarza sądowego, starszego referendarza sądowego, aplikanta sądowego, aplikanta prokuratorskiego, asystenta prokuratora, asystenta sędziego lub były zatrudnione w Sądzie Najwyższym, Trybunale Konstytucyjnym lub w międzynarodowym organie sądowym, w szczególności w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej lub Europejskim Trybunale Praw Człowieka i wykonywały zadania odpowiadające czynnościom asystenta sędziego.

4. Wymogi, o których mowa w ust. 1 pkt 8–10, nie dotyczą sędziów, asesorów sądowych, prokuratorów, adwokatów, radców prawnych, notariuszy, radców lub starszych radców Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa oraz osób posiadających stopień doktora nauk prawnych.

5. Wymóg, o którym mowa w ust. 1 pkt 8, nie dotyczy:

1)     osób,  które  po  ukończeniu  wyższych  studiów  prawniczych  przez  okres  co najmniej 3 lat w okresie nie dłuższym niż 6 lat przed dniem złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego wykonywały na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej wymagające wiedzy prawniczej czynności bezpośrednio związane ze świadczeniem pomocy prawnej przez adwokata lub radcę prawnego w kancelarii adwokackiej, zespole adwokackim, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej, komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, o której mowa w art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2015 r. poz. 615), lub kancelarii radcy prawnego, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej, komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 507);

2)     osób,  które  po  ukończeniu  wyższych  studiów  prawniczych  przez  okres  co najmniej 3 lat w okresie nie dłuższym niż 6 lat przed dniem złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu komorniczego wykonywały na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej wymagające wiedzy prawniczej czynności bezpośrednio  związane  z  czynnościami  wykonywanymi  przez  notariusza  w kancelarii notarialnej;

3)     osób, które w terminie określonym w art. 13a ust. 1 nie złożyły wniosku o

powołanie na stanowisko komornika;

4)     osób, o których mowa w art. 15c ust. 2 i art. 32ba ust. 2.

6. Trzyletnie okresy zatrudnienia, o których mowa w ust. 3 oraz ust. 5 pkt 1 i 2, ustala się jako sumę okresów obliczonych z zachowaniem proporcjonalności ich wymiaru.

Art. 11. 1. Komornika powołuje Minister Sprawiedliwości na wniosek zainteresowanego, po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby komorniczej.

2. Minister Sprawiedliwości ocenia, czy liczba komorników działających w danym  rewirze jest wystarczająca, biorąc  przy tym  pod uwagę  potrzeby prawidłowego i sprawnego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2, wielkość wpływu i stan zaległości spraw o egzekucję i o wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia, stopień opanowania wpływu w tych sprawach, ilość przedsiębiorców mających siedzibę lub oddziały w obszarze rewiru oraz liczbę i strukturę ludności w rewirze. Minister Sprawiedliwości może odmówić powołania na stanowisko we wnioskowanym rewirze jeżeli nie jest to celowe.

3. O zwolnionym stanowisku, na skutek śmierci albo odwołania komornika albo wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa, Minister Sprawiedliwości ogłasza niezwłocznie, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”. W obwieszczeniu należy wskazać rewir, imię, nazwisko oraz adres kancelarii dotychczasowego komornika oraz  zaznaczyć  że  osoba,  która  zostanie  powołana  na  stanowisko  komornika przejmie  prowadzenie  spraw  dotychczas  prowadzonych  i  niezakończonych  przez tego komornika. Wnioski o powołanie na zwolnione stanowisko składa się do Ministra Sprawiedliwości w terminie miesiąca od daty wskazanej w obwieszczeniu.

4. Minister Sprawiedliwości przesyła odpisy wniosków, o których mowa w ust.

1 i 3, wraz z załącznikami, radzie właściwej izby komorniczej w celu wyrażenia opinii w terminie 21 dni. Brak opinii nie stanowi przeszkody do nadania wnioskom dalszego biegu.

5. W tym samym czasie zainteresowany może ubiegać się o powołanie tylko na jedno stanowisko komornika.

6. Minister Sprawiedliwości pozostawia bez rozpoznania wnioski złożone po terminie,  o  którym  mowa  w  ust.  3,  wszystkie  wnioski  zainteresowanego  w przypadku złożenia wniosków o powołanie na więcej niż jedno stanowisko komornika, a także wnioski, do których nie załączono dokumentów, o których mowa w art. 12.

Art. 11a. (uchylony)

Art. 12. 1. Do wniosku o powołanie na stanowisko komornika zainteresowany załącza życiorys i dokumenty potwierdzające spełnienie wymogów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 6–11, zaświadczenie albo oświadczenie, że nie jest przeciwko niemu prowadzone postępowanie o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe. Zainteresowany może przedstawiać opinie, świadectwa i zaświadczenia.

1a. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, składa się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, zainteresowany urodzony przed dniem

1 sierpnia 1972 r., dołącza również oświadczenie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów (Dz.

U. z 2013 r. poz. 1388) albo informację, o której mowa w art. 7 ust. 3a tej ustawy.

Art. 12a. Minister Sprawiedliwości zasięga z Krajowego Rejestru Karnego informacji o osobie zainteresowanej powołaniem na stanowisko komornika.

Art. 13. 1. Komornik jest obowiązany w terminie miesiąca od dnia zawiadomienia  o  powołaniu  utworzyć  lub  objąć  kancelarię  i  zgłosić  o  tym Ministrowi Sprawiedliwości. W przypadku utworzenia kancelarii, w zgłoszeniu komornik obowiązany jest podać również jej adres.

1a. O utworzeniu kancelarii i jej adresie komornik zawiadamia w terminie 14 dni właściwego prezesa sądu rejonowego.

1b. Komornik jest obowiązany do zgłoszenia Ministrowi Sprawiedliwości i właściwemu prezesowi sądu rejonowego, w terminie 14 dni, każdej zmiany adresu kancelarii.

2. Minister Sprawiedliwości w uzasadnionych przypadkach może przedłużyć termin, o którym mowa w ust. 1. Na postanowienie Ministra Sprawiedliwości w tym przedmiocie nie przysługuje zażalenie.

3. W przypadku niedokonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1, powołanie

traci moc. Okoliczność tę stwierdza Minister Sprawiedliwości.

4. (uchylony)

Art. 13a. 1. Uzyskanie pozytywnego wyniku z egzaminu komorniczego uprawnia do złożenia wniosku o powołanie na stanowisko komornika w terminie 10 lat od dnia doręczenia uchwały o wyniku egzaminu komorniczego.

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy, osób które w okresie, o którym mowa w ust. 1, co najmniej 2 lata pracowały na stanowisku asesora komorniczego i złożą wniosek o powołanie na stanowisko komornika w terminie nie późniejszym niż 5 lat od dnia zakończenia pracy na stanowisku asesora komorniczego.

Art. 14. 1. O zgłoszeniu przez komornika utworzenia lub objęcia kancelarii

Minister Sprawiedliwości zawiadamia prezesa właściwego sądu apelacyjnego.

2. W terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w ust.

1, prezes sądu apelacyjnego odbiera od komornika ślubowanie według następującej

roty:

„Ślubuję uroczyście jako komornik powierzone mi obowiązki wypełniać zgodnie z prawem i sumieniem, dochować tajemnicy prawnie chronionej, w postępowaniu swym kierować się zasadami uczciwości, godności i honoru”.

2a. Prezes sądu apelacyjnego zawiadamia Ministra Sprawiedliwości, prezesa właściwego sądu okręgowego, prezesa właściwego sądu rejonowego oraz radę właściwej izby komorniczej o przyjęciu od komornika ślubowania, o którym mowa w ust. 2.

3. Jeżeli komornik odmówi złożenia ślubowania, o którym mowa w ust. 2, lub z własnej  winy  nie  złoży  go   we  wskazanym   terminie,  powołanie   traci  moc. Okoliczność tę stwierdza Minister Sprawiedliwości.

4.  Z  dniem  złożenia  ślubowania  komornik  uzyskuje  prawo  wykonywania czynności, o których mowa w art. 2.

Art.  15.  1.  Minister Sprawiedliwości  zawiesza  komornika w  czynnościach, jeżeli:

1)     przeciwko    komornikowi    jest    prowadzone    postępowanie    o    umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe;

2)     przy  wszczęciu  lub  w  toku  postępowania  o  częściowe  bądź  całkowite ubezwłasnowolnienie komornika ustanowiono doradcę tymczasowego.

2. Minister Sprawiedliwości może zawiesić komornika w czynnościach, jeżeli:

1)     wniósł  o  to  sam  komornik  z  powodu  długotrwałej  choroby  lub  z  innych

ważnych przyczyn;

2)     przeciwko   komornikowi   jest   prowadzone   postępowanie   o   nieumyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub nieumyślne przestępstwo skarbowe.

2a. Na postanowienie Ministra Sprawiedliwości o zawieszeniu komornika w czynnościach przysługuje zażalenie do Sądu Okręgowego w Warszawie, w terminie

7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Do rozpoznania zażalenia stosuje się właściwe przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.2)).

3. Zawieszenie komornika w czynnościach ustaje z dniem:

2)     Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 931, z 2000 r. Nr

50, poz. 580, Nr 62, poz. 717, Nr 73, poz. 852 i Nr 93, poz. 1027, z 2001 r. Nr 98, poz. 1071 i Nr

106, poz. 1149, z 2002 r. Nr 74, poz. 676, z 2003 r. Nr 17, poz. 155, Nr 111, poz. 1061 i Nr 130, poz. 1188, z 2004 r. Nr 51, poz. 514, Nr 69, poz. 626, Nr 93, poz. 889, Nr 240, poz. 2405 i Nr 264, poz. 2641, z 2005 r. Nr 10, poz. 70, Nr 48, poz. 461, Nr 77, poz. 680, Nr 96, poz. 821, Nr 141, poz. 1181, Nr 143, poz. 1203, Nr 163, poz. 1363, Nr 169, poz. 1416 i Nr 178, poz. 1479, z 2006 r. Nr 15, poz. 118, Nr 66, poz. 467, Nr 95, poz. 659, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 141, poz. 1009 i

1013, Nr 167, poz. 1192 i Nr 226, poz. 1647 i 1648, z 2007 r. Nr 20, poz. 116, Nr 64, poz. 432, Nr

80, poz. 539, Nr 89, poz. 589, Nr 99, poz. 664, Nr 112, poz. 766, Nr 123, poz. 849 i Nr 128, poz.

903, z 2008 r. Nr 27, poz. 162, Nr 100, poz. 648, Nr 107, poz. 686, Nr 123, poz. 802, Nr 182, poz.

1133, Nr 208, poz. 1308, Nr 214, poz. 1344, Nr 225, poz. 1485, Nr 234, poz. 1571 i Nr 237, poz.

1651, z 2009 r. Nr 8, poz. 39, Nr 20, poz. 104, Nr 28, poz. 171, Nr 68, poz. 585, Nr 85, poz. 716, Nr 127, poz. 1051, Nr 144, poz. 1178, Nr 168, poz. 1323, Nr 178, poz. 1375, Nr 190, poz. 1474 i Nr 206, poz. 1589, z 2010 r. Nr 7, poz. 46, Nr 98, poz. 626, Nr 106, poz. 669, Nr 122, poz. 826, Nr

125, poz. 842, Nr 182, poz. 1228 i Nr 197, poz. 1307, z 2011 r. Nr 48, poz. 245 i 246, Nr 53, poz.

273, Nr 112, poz. 654, Nr 117, poz. 678, Nr 142, poz. 829, Nr 191, poz. 1135, Nr 217, poz. 1280, Nr 240, poz. 1430, 1431 i 1438 i Nr 279, poz. 1645, z 2012 r. poz. 886, 1091, 1101, 1327, 1426,

1447 i 1529, z 2013 r. poz. 480, 765, 849, 1247, 1262, 1282 i 1650, z 2014 r. poz. 85, 384, 694,

1375 i 1556 oraz z 2015 r. poz. 21, 290 i 396.

1)     prawomocnego zakończenia postępowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i ust.

2 pkt 2, chyba że komornik został skazany lub Minister Sprawiedliwości uchylił

zawieszenie wcześniej;

2)     oddalenia  lub  odrzucenia  wniosku  o  ubezwłasnowolnienie  lub  umorzenie postępowania lub uchylenia postanowienia o ustanowieniu doradcy tymczasowego;

3)     złożenia wniosku w tym przedmiocie przez komornika w sytuacji określonej w ust. 2 pkt 1.

Art. 15a. 1. Minister Sprawiedliwości odwołuje komornika z zajmowanego stanowiska, jeżeli komornik:

1)     (uchylony)

2)     z  powodu  choroby  lub  utraty  sił  uznany  został  przez  lekarza  orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za całkowicie niezdolnego do pełnienia obowiązków komornika lub bez uzasadnionej przyczyny odmówił poddania się takiemu badaniu, mimo skierowania przez radę właściwej izby komorniczej lub prezesa właściwego sądu okręgowego;

3)     (uchylony)

3a)   ukończył 70 rok życia;

4)     (uchylony)

5)     został ubezwłasnowolniony częściowo bądź całkowicie;

6)     dopuścił  się  rażącego  lub  uporczywego  naruszenia  przepisów  prawa  –  na wniosek prezesa właściwego sądu apelacyjnego lub prezesa właściwego sądu okręgowego;

7)     z zawinionych przez siebie przyczyn nie wykonał zarządzeń, o których mowa w art. 3 ust. 3 – na wniosek prezesa właściwego sądu apelacyjnego lub prezesa właściwego sądu okręgowego;

8)     (uchylony)

9)     nie  zawarł  umowy  ubezpieczenia  odpowiedzialności  cywilnej,  zgodnie  z przepisami wydanymi na podstawie art. 24 ust. 2, lub utracił to ubezpieczenie z zawinionych przez siebie przyczyn.

1a. Powołanie na stanowisko komornika wygasa z mocy prawa z dniem, w którym komornik:

1)     zrezygnował z pełnienia obowiązków komornika;

2)     został ukarany prawomocnym orzeczeniem dyscyplinarnym karą wydalenia ze

służby komorniczej;

3)     został    prawomocnie    skazany    za    umyślne    przestępstwo    lub    umyślne przestępstwo skarbowe;

4)     utracił obywatelstwo polskie.

1b. Rezygnacja komornika z pełnienia obowiązków jest skuteczna po upływie miesiąca od dnia złożenia Ministrowi Sprawiedliwości oświadczenia o rezygnacji, chyba, że na wniosek komornika Minister Sprawiedliwości określi inny termin, nie dłuższy niż miesiąc.

1c. O wygaśnięciu powołania na stanowisko komornika z mocy prawa Minister Sprawiedliwości zawiadamia komornika, prezesa właściwego sądu apelacyjnego, prezesa właściwego sądu rejonowego oraz radę właściwej izby komorniczej.

2. Minister Sprawiedliwości może odwołać komornika z zajmowanego stanowiska w razie prawomocnego skazania za nieumyślne przestępstwo lub nieumyślne przestępstwo skarbowe.

3. Odwołanie komornika z zajmowanego stanowiska w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 2, 6, 7 i 9 oraz w ust. 2, następuje po uprzednim wysłuchaniu komornika, chyba że nie jest to możliwe, oraz po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby komorniczej, która przedstawia opinię w terminie 21 dni od dnia otrzymania wniosku o wyrażenie opinii. Nienadesłanie opinii w tym terminie przez radę izby komorniczej nie wstrzymuje wydania decyzji w przedmiocie odwołania komornika.

4. (uchylony)

4a. Komornik odwołany z przyczyny wymienionej w ust. 1 pkt 3a pełni swoje obowiązki do czasu wyznaczenia zastępcy komornika.

Art. 15b. 1. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej  oraz  prezesa  właściwego  sądu  apelacyjnego,  może  przenieść komornika, za jego zgodą lub na jego wniosek, na stanowisko komornika w innym rewirze   komorniczym,   jeżeli   przemawiają   za   tym   potrzeby   prawidłowego   i sprawnego prowadzenia czynności, o których mowa w art. 2, lub uzasadniony interes komornika.  Krajowa  Rada  Komornicza  przedstawia  opinię  w  terminie wyznaczonym, nie krótszym niż 14 dni. Nienadesłanie opinii w tym terminie nie wstrzymuje wydania decyzji w przedmiocie przeniesienia.

2. Nie jest dopuszczalne przeniesienie komornika na stanowisko, co do którego Minister Sprawiedliwości skierował uprzednio do publikacji w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” obwieszczenie o wolnym stanowisku komornika, do czasu zakończenia postępowania o powołanie na to stanowisko.

Art. 15c. 1. W przypadku:

1)     odwołania komornika z zajmowanego stanowiska z przyczyn, o których mowa w art. 15a ust. 1 pkt 5–7 i 9 oraz ust. 2, lub

2)     wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa z przyczyn, o których mowa w art. 15a ust. 1a

– osoba może zostać ponownie powołana na stanowisko komornika, jeżeli spełnia

wymagania określone w art. 10 ust. 1 pkt 1–7, z uwzględnieniem art. 72 ust. 4.

2.  Jeżeli  osoba,  o  której  mowa  w  ust.  1,  co  najmniej  przez  10  lat  nie wykonywała zawodu może zostać ponownie powołana na stanowisko komornika po złożeniu egzaminu komorniczego. Obowiązek złożenia egzaminu komorniczego nie dotyczy osób, o których mowa w art. 10 ust. 4.

Rozdział 3

Obowiązki i prawa komorników

Art. 16. 1. Komornik jest obowiązany postępować zgodnie z przepisami prawa, złożonym ślubowaniem i zasadami etyki zawodowej oraz podnosić kwalifikacje zawodowe.

2.  Komornik  jest  obowiązany  do  złożenia  oświadczenia  o swoim  stanie majątkowym. Oświadczenie o stanie majątkowym dotyczy majątku osobistego oraz objętego  małżeńską  wspólnością  majątkową.  Oświadczenie  to  powinno  zawierać w szczególności informacje o posiadanych zasobach pieniężnych, nieruchomościach, udziałach i akcjach w spółkach prawa handlowego, a ponadto o nabytym przez tę osobę  albo  jej  małżonka  od  Skarbu  Państwa,  innej  państwowej  osoby  prawnej, gminy, związku międzygminnego, powiatu, związku powiatów, związku powiatowo-

-gminnego lub związku metropolitalnego mieniu, które podlegało zbyciu w drodze przetargu. Oświadczenie to powinno również zawierać dane dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej oraz pełnienia funkcji w spółkach prawa handlowego lub spółdzielniach, z wyjątkiem funkcji w radzie nadzorczej spółdzielni mieszkaniowej.

3. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2, komornicy składają właściwemu terytorialnie prezesowi sądu apelacyjnego.

4. Analizy danych zawartych w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 2 i 3, dokonuje właściwe kolegium sądu apelacyjnego.

5. Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2 i 3, składa się przed objęciem stanowiska, a następnie co roku do dnia 31 marca, według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego, a także w dniu opuszczenia stanowiska komornika.

6.   Informacje   zawarte   w   oświadczeniu   o   stanie   majątkowym   stanowią tajemnicę prawnie chronioną i podlegają ochronie przewidzianej dla informacji niejawnych o klauzuli tajności „zastrzeżone” określonej w przepisach o ochronie informacji niejawnych, chyba że komornik, który złożył oświadczenie, wyraził pisemną zgodę na ich ujawnienie. W szczególnie uzasadnionych przypadkach podmiot uprawniony, zgodnie z ust. 3 lub 4, do odebrania oświadczenia może je ujawnić  pomimo  braku  zgody  składającego  oświadczenie.  Oświadczenie przechowuje się przez 6 lat.

7. Do złożenia oświadczenia, o którym mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio formularz, określony przepisami o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne.

Art. 16a. W celu zbadania stanu zdrowia komornika prezes właściwego sądu okręgowego lub rada właściwej izby komorniczej może skierować komornika do

Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, z urzędu lub na jego wniosek.

Art. 17. Komornik używa tytułu: „Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w .................... Kancelaria Komornicza w........................” z dokładnym określeniem imienia i nazwiska oraz adresu kancelarii.

Art. 17a. 1. Przy wykonywaniu czynności komornik jest obowiązany używać identyfikatora wydanego przez Krajową Radę Komorniczą zawierającego jego imię i nazwisko, zdjęcie, określenie pełnionej funkcji i oznaczenie sądu rejonowego, przy którym działa.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do asesorów i aplikantów komorniczych.

3.    Minister    Sprawiedliwości,    po    zasięgnięciu     opinii     Krajowej    Rady Komorniczej, określi, w drodze rozporządzenia, wzór identyfikatora, o którym mowa

w ust. 1, mając na względzie konieczność zachowania odpowiedniej przejrzystości i

czytelności danych oraz konieczność zabezpieczenia przed podrobieniem.

Art.  17b.  1.  Krajowa  Rada  Komornicza  potwierdza  dane  do  weryfikacji podpisu  elektronicznego  używanego  przez  komornika  w  postępowaniu egzekucyjnym.

[2. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe czynności Krajowej Rady Komorniczej umożliwiające komornikom prowadzenie egzekucji na podstawie elektronicznego tytułu wykonawczego oraz szczegółowe czynności komornika w egzekucji prowadzonej na podstawie elektronicznego tytułu wykonawczego, kierując się potrzebą przyśpieszenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego w tym trybie.]

<2. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej,  określi,  w  drodze  rozporządzenia,  szczegółowe  czynności Krajowej  Rady  Komorniczej  umożliwiające  komornikom  prowadzenie egzekucji na podstawie elektronicznego tytułu wykonawczego, szczegółowe czynności komornika w egzekucji prowadzonej na podstawie elektronicznego tytułu wykonawczego oraz sposób wykonywania czynności przy użyciu systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie egzekucyjne, mając na względzie bezpieczeństwo posługiwania się dokumentami w postaci elektronicznej, dostępność akt egzekucyjnych dla stron postępowania egzekucyjnego, sprawność postępowania egzekucyjnego oraz zapewnienie możliwości jednoznacznej identyfikacji dłużnika.>

<Art. 17c. 1. Pochodzący od komornika dokument uzyskany z systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie egzekucyjne ma moc dokumentu wydanego przez komornika, o ile ma cechy umożliwiające jego weryfikację w tym systemie.

2. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób i cechy umożliwiające weryfikację istnienia i treści pisma w systemie teleinformatycznym obsługującym postępowanie egzekucyjne, mając na względzie   minimalne   wymagania   dla   systemów   teleinformatycznych   oraz Nowe brzmienie ust. 2 w art. 17b wejdzie w życie z dn. 8.09.2016 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1311).

Dodany art. 17c wejdzie w życie z dn. 8.09.2016 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1311). potrzebę      ochrony      praw      osób      uczestniczących      w     postępowaniach egzekucyjnych.>

Art. 18. 1. Komornik dostosowuje dni i godziny przyjęć interesantów do miejscowych warunków. Po uzgodnieniu tych warunków z prezesem sądu rejonowego, przy którym działa, podaje o nich informację na tablicy informacyjnej u wejścia do kancelarii.

2. W sprawach pilnych komornik powinien przyjąć interesantów poza ustalonymi godzinami przyjęć. Komornik powinien również przyjąć interesantów w niedziele i święta, jeżeli ważny interes strony wymaga niezwłocznego działania z udziałem komornika.

Art. 19. 1. Komornik może wykonywać czynności urzędowe w dni robocze i soboty w godzinach od 7 do 21. Na wykonanie czynności w dni ustawowo wolne od pracy lub w godzinach nocnych wymagana jest zgoda prezesa sądu rejonowego.

2. Czynności komornika rozpoczęte przed godziną 21 mogą być prowadzone w dalszym ciągu bez zgody, o której mowa w ust. 1, jeżeli ich przerwanie może znacznie utrudnić egzekucję.

Art. 20. 1. Komornik jest obowiązany zachować w tajemnicy okoliczności sprawy, o których powziął wiadomość ze względu na wykonywane czynności.

2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, trwa także po odwołaniu komornika albo wygaśnięciu powołania na stanowisko komornika z mocy prawa.

3. Obowiązek zachowania tajemnicy ustaje, gdy komornik składa zeznanie jako świadek lub strona przed sądem lub prokuratorem, chyba że ujawnienie tajemnicy zagraża  dobru  państwa.  W  tym  przypadku  od  obowiązku  zachowania  tajemnicy może zwolnić komornika Minister Sprawiedliwości.

Art. 21. 1. Komornikowi nie wolno podejmować dodatkowego zajęcia lub zatrudnienia, które by przeszkadzało w pełnieniu obowiązków albo mogło uchybiać powadze wykonywanego zawodu.

2.   Dodatkowe   zatrudnienie   komornik    może    podjąć   za    zgodą   prezesa właściwego sądu apelacyjnego i rady izby komorniczej.

3. O zamiarze podjęcia dodatkowego zajęcia komornik zawiadamia prezesa właściwego sądu apelacyjnego i radę izby komorniczej. Prezes tego sądu w terminie tygodniowym może sprzeciwić się podjęciu tego zajęcia.

Art. 22. Komornik ma obowiązek w terminie 4 dni przekazać uprawnionemu wyegzekwowane  należności,  a jeżeli  dopuści  do  opóźnienia,  jest  obowiązany zapłacić  uprawnionemu  odsetki  ustawowe  za  opóźnienie  od  kwot  otrzymanych i nierozliczonych w terminie.

Art. 23. 1. Komornik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności.

2.  Zastępca  komornika  ponosi  odpowiedzialność  jak  komornik  w  zakresie czynności, które wykonywał.

3. Skarb Państwa jest odpowiedzialny za szkodę solidarnie z komornikiem.

Art. 24. 1. Komornik jest obowiązany do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody, które mogą zostać wyrządzone w związku z wykonywaniem czynności określonych w art. 2, a w przypadku gdy zatrudnia pracowników, również do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody, które mogą zostać wyrządzone ich działaniem w związku z wykonywaniem tych czynności.

2. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej oraz Polskiej Izby Ubezpieczeń, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w ust. 1, termin powstania obowiązku  ubezpieczenia  oraz  minimalną  sumę  gwarancyjną,  biorąc  w szczególności pod uwagę specyfikę wykonywanego zawodu oraz zakres realizowanych zadań.

Art. 24a. 1. Prezes sądu rejonowego, przy którym działa komornik, kontroluje spełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w art. 24, w ramach kontroli, o której mowa w art. 3 ust. 3. Spełnienie tego obowiązku ustala się na podstawie okazanej przez komornika polisy lub innego dokumentu ubezpieczenia, potwierdzającego zawarcie umowy tego ubezpieczenia, wystawionego przez zakład ubezpieczeń.

2. W razie stwierdzenia okoliczności, o których mowa w art. 15a ust. 1 pkt 9, prezes sądu rejonowego zawiadamia o tym prezesa właściwego sądu okręgowego.

Art. 25. Komornicy opłacają, na potrzeby organów samorządu komorniczego, składki miesięczne, których wysokość ustala corocznie Krajowa Rada Komornicza.

Art. 26. 1. Jeżeli komornik nie może pełnić obowiązków z powodu przeszkód prawnych lub faktycznych, pełnienie obowiązków zleca się zastępcy komornika.

2. Zastępcą komornika może być inny komornik albo asesor komorniczy.

3. W zakresie wykonywania czynności, o których mowa w art. 2, asesorowi komorniczemu pełniącemu funkcję zastępcy komornika przysługują prawa i obowiązki komornika.

4. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku śmierci albo odwołania komornika albo wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa.

Art. 27. 1. Zastępcę komornika wyznacza, w drodze zarządzenia, prezes właściwego  sądu  apelacyjnego  na  wniosek  rady  właściwej  izby  komorniczej. Wniosek powinien wskazywać przyczyny uzasadniające wyznaczenie zastępcy i osobę kandydata.

2. Przed wyznaczeniem zastępcy prezes sądu apelacyjnego wysłuchuje komornika lub zwraca się o nadesłanie wyjaśnień pisemnych w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż siedem dni, chyba że nie jest to możliwe.

3. Z ważnych powodów prezes sądu apelacyjnego może, w drodze zarządzenia, po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby komorniczej, dokonać zmiany zastępcy. Brak opinii rady w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż siedem dni, nie stanowi przeszkody do wydania zarządzenia. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 27a. 1. Do zastępcy komornika wyznaczonego w przypadku śmierci albo odwołania komornika albo wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa stosuje się odpowiednio przepisy art. 3a i art. 28.

2. Jeżeli nowo powołany komornik utworzy własną kancelarię, zastępca komornika przeprowadza likwidację kancelarii zastępowanego komornika. W terminie czternastu dni od zakończenia likwidacji zastępca komornika składa prezesowi właściwego sądu apelacyjnego sprawozdanie z likwidacji kancelarii, przesyłając odpisy sprawozdania radzie właściwej izby komorniczej.

2a. Zastępca komornika przeprowadza likwidację kancelarii zastępowanego komornika również w przypadku niepowołania komornika na stanowisko zwolnione na skutek śmierci albo odwołania komornika albo wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa, o czym zawiadamia go Minister Sprawiedliwości. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

3. Rada izby wydaje odpis sprawozdania, o którym mowa w ust. 2, osobie, która zajmowała stanowisko komornika w rewirze, w którym przeprowadzono likwidację kancelarii, lub jej spadkobiercom, po okazaniu postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku.

4.   W   przypadku   śmierci   albo   odwołania   komornika   albo   wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa wyznaczony zastępca prowadzi postępowania w sprawach dotychczas niezakończonych przez zmarłego albo odwołanego komornika  albo komornika, którego powołanie na stanowisko komornika wygasło z mocy prawa, do czasu powołania komornika na to stanowisko.

5.  Minister  Sprawiedliwości  po  zasięgnięciu  opinii  Krajowej  Rady Komorniczej określi, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania przy likwidacji kancelarii komorniczych, mając na względzie konieczność nadania sprawnego biegu sprawom pozostałym do załatwienia po zmarłym albo odwołanym komorniku albo komorniku, którego powołanie na stanowisko komornika wygasło z mocy prawa.

Art. 27b. Zastępca komornika, który przeprowadza likwidację kancelarii zmarłego albo odwołanego komornika albo komornika, którego powołanie na stanowisko komornika wygasło z mocy prawa, może rozwiązać umowę o pracę zawartą  przez  poprzednika  z  osobą  zatrudnioną  w  tej  kancelarii  za jednomiesięcznym wypowiedzeniem. Przepis ten dotyczy także umów zawartych na czas określony.

Art. 28. Do komornika stosuje się przepisy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ubezpieczeniach społecznych oraz o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym3), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

Rozdział 4

Aplikanci i asesorzy komorniczy

Art. 29. 1. Aplikantem komorniczym może zostać ten, kto:

1)     spełnia warunki określone w art. 10 ust. 1 pkt 1–7;

2)     uzyskałpozytywną ocenę z egzaminu konkursowego na aplikację komorniczą,

zwanego dalej „egzaminem konkursowym”.

3)     Obecnie: ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581), która weszła w życie z dniem 1 października 2004 r., zgodnie z art. 229 pkt 2 lit. b tej ustawy oraz przepisy wydane na jej podstawie.

2. Aplikanta komorniczego zatrudnia komornik.

3. Komornik ma obowiązek zatrudnić w okresie 3 lat co najmniej jednego aplikanta komorniczego.

4. Prezes sądu apelacyjnego może zwolnić komornika z obowiązku, o którym mowa w ust. 3, po zasięgnięciu opinii prezesa właściwego sądu rejonowego i rady właściwej izby komorniczej.

5. Prezes właściwego sądu apelacyjnego albo rada właściwej izby komorniczej może zobowiązać komornika do zatrudnienia wskazanego aplikanta komorniczego.

6. Wpis na listę aplikantów komorniczych następuje na podstawie uchwały rady izby komorniczej właściwej ze względu na miejsce złożenia zgłoszenia, o którym mowa w art. 29d ust. 1 pkt 3. W uchwale tej rada izby komorniczej obowiązana jest wskazać komornika, w którego kancelarii aplikant komorniczy jest albo zostanie zatrudniony.

7. (uchylony)

8. Osobie spełniającej warunki, o których mowa w ust. 1, nie można odmówić wpisu na listę aplikantów komorniczych.

9. Wniosek o wpis na listę aplikantów komorniczych może zostać złożony w ciągu 2 lat od dnia ogłoszenia wyników egzaminu konkursowego. Do wniosku kandydat  obowiązany  jest  załączyć  zaświadczenie  o  niekaralności  oraz oświadczenie, że przeciwko niemu nie jest prowadzone postępowanie karne o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe.

10. Do oświadczenia, o którym mowa w ust. 9, stosuje się odpowiednio przepis art. 12 ust. 1a.

Art. 29a. 1. Minister Sprawiedliwości powołuje co 2 lata komisje do spraw przeprowadzenia egzaminów konkursowego i komorniczego, obejmujące obszar właściwości jednej lub kilku izb komorniczych, zwane dalej „komisjami egzaminacyjnymi”.

2. Siedziba komisji egzaminacyjnej mieści się w siedzibie rady właściwej izby komorniczej.

3. W skład komisji egzaminacyjnej, składającej się z siedmiu osób, wchodzą:

1)     czterej sędziowie sądu okręgowego lub apelacyjnego;

2)     dwaj przedstawiciele delegowani przez Krajową Radę Komorniczą;

3)     jeden pracownik naukowy, naukowo-dydaktyczny lub dydaktyczny na wydziale prawa w szkole wyższej w Rzeczypospolitej Polskiej lub w Polskiej Akademii Nauk, posiadający co najmniej stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych.

4.  Powołując  komisje  egzaminacyjne,  Minister  Sprawiedliwości  wyznacza jednocześnie ich przewodniczących.

5. Minister Sprawiedliwości w stosunku do komisji egzaminacyjnych jest organem wyższego stopnia.

6. Właściwe izby komornicze zapewniają, jako zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej, obsługę administracyjną i techniczną działalności komisji egzaminacyjnych.

7. Przewodniczącemu i członkom komisji egzaminacyjnej za udział w jej pracach przysługuje wynagrodzenie oraz zwrot kosztów podróży i noclegów na zasadach określonych w przepisach dotyczących należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Art. 29b. 1. Minister Sprawiedliwości powołuje co 2 lata zespół do przygotowywania pytań testowych i zadań na egzaminy konkursowy i komorniczy, zwany dalej „zespołem egzaminacyjnym”. Zespół egzaminacyjny składa się z pięciu osób, w tym dwie z nich są powoływane spośród osób wskazanych przez Krajową Radę Komorniczą.

2.  Pracami  zespołu  egzaminacyjnego  kieruje  przewodniczący,  wyznaczony przez Ministra Sprawiedliwości.

3. Zespół egzaminacyjny sporządza na egzamin konkursowy zestaw 150 pytań w formie testu jednokrotnego wyboru wraz z wykazem prawidłowych odpowiedzi. Zespół egzaminacyjny zapewnia zgodność wykazu prawidłowych odpowiedzi z obowiązującym stanem prawnym.

4. Zespół egzaminacyjny sporządza na egzamin komorniczy dwa zadania pisemne, dotyczące czynności wchodzących w zakres ustawowych zadań komorników wraz z opisami istotnych zagadnień.

5.  Krajowa  Rada  Komornicza  i  rady  izb  komorniczych  mogą  zgłaszać zespołowi  egzaminacyjnemu,  za  pośrednictwem  przewodniczącego,  propozycje pytań testowych.

7. Zespół egzaminacyjny przedstawia Ministrowi Sprawiedliwości pisemne uzasadnienie   prawidłowych   odpowiedzi   na   sporządzone   pytania   testowe,   w przypadku zaistnienia wątpliwości dotyczących treści pytań, a w szczególności w toku procedury odwoławczej od uchwały ustalającej wynik egzaminu konkursowego.

8. Członek zespołu egzaminacyjnego nie może być jednocześnie członkiem komisji egzaminacyjnej.

9. Przewodniczącemu i członkom zespołu egzaminacyjnego za udział w jego pracach przysługuje wynagrodzenie.

10. Przewodniczący zespołu egzaminacyjnego, nie później niż na 90 dni przed terminem egzaminu konkursowego, podaje do publicznej wiadomości na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości oraz w Biuletynie Informacji Publicznej, ustalony przez zespół egzaminacyjny i zatwierdzony przez Ministra Sprawiedliwości wykaz tytułów aktów prawnych, według stanu prawnego obowiązującego w dniu ogłoszenia, z których wybrane stanowią podstawę opracowania pytań testowych na egzamin konkursowy.

11. Minister Sprawiedliwości zapewnia obsługę administracyjną i techniczną zespołu egzaminacyjnego.

12. Do wydrukowania i doręczenia pytań testowych i zadań wraz z opisami istotnych zagadnień poszczególnym komisjom egzaminacyjnym, o których mowa w art. 31 ust. 1, nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 907, z późn. zm.4)), jeżeli wartość zamówienia jest mniejsza niż kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 tej ustawy.

13. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, tryb i sposób udzielenia zamówienia, o którym mowa w ust. 12, mając na uwadze konieczność zachowania zasad uczciwej konkurencji oraz równego traktowania wykonawców i zabezpieczenia pytań testowych i zadań wraz z opisami istotnych zagadnień przed

ich nieuprawnionym ujawnieniem.

4)     Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 984, 1047 i 1473, z 2014 r. poz. 423, 768, 811, 915, 1146 i 1232 oraz z 2015 r. poz. 349, 478 i 605.

Art. 29c. 1. Egzamin konkursowy przeprowadzają komisje egzaminacyjne raz w roku, w terminie wyznaczonym przez Ministra Sprawiedliwości równocześnie we wszystkich izbach komorniczych.

2. Egzamin konkursowy polega na sprawdzeniu wiedzy kandydata na aplikanta komorniczego,  zwanego  dalej  „kandydatem”,  z  zakresu  prawa  konstytucyjnego, prawa cywilnego, postępowania cywilnego, prawa gospodarczego, prawa spółek handlowych, prawa pracy, prawa rodzinnego i opiekuńczego, prawa administracyjnego, postępowania administracyjnego, prawa finansowego, prawa europejskiego, prawa prywatnego międzynarodowego, ustroju sądów i samorządu komorniczego.

3. W  razie zaistnienia zdarzenia losowego, uniemożliwiającego przeprowadzenie egzaminu konkursowego w terminie, o którym mowa w ust. 1, Minister Sprawiedliwości wyznacza dodatkowy termin przeprowadzenia egzaminu konkursowego.

Art. 29d. 1. Minister Sprawiedliwości zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku ogłoszenie o egzaminie konkursowym, w którym wskazuje:

1)     termin przeprowadzenia egzaminu konkursowego;

2)     termin,  do  którego  należy  złożyć  zgłoszenie  o  przystąpieniu  do  egzaminu konkursowego, zwane dalej „zgłoszeniem”, nie późniejszy niż przypadający na

50 dzień przed datą rozpoczęcia egzaminu konkursowego;

3)     siedziby  i   adresy  komisji   egzaminacyjnych,   do   których   należy  składać zgłoszenia;

4)     wysokość opłaty konkursowej oraz numer rachunku, na który należy dokonać wpłaty.

2. Jeżeli zgłoszenie nie odpowiada wymogom formalnym lub jeżeli kandydat nie uiścił opłaty należnej za udział w egzaminie konkursowym, komisja egzaminacyjna wzywa go przesyłką poleconą za potwierdzeniem odbioru do usunięcia braków lub uiszczenia opłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

3. W razie nieusunięcia braków formalnych zgłoszenia lub nieuiszczenia w terminie opłaty należnej za udział w egzaminie konkursowym albo złożenia zgłoszenia  po  upływie  wymaganego  terminu  komisja  egzaminacyjna  odmawia dopuszczenia kandydata do egzaminu konkursowego. Od uchwały komisji egzaminacyjnej  odmawiającej  dopuszczenia  do  egzaminu  konkursowego kandydatowi przysługuje odwołanie do Ministra Sprawiedliwości w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia.

4. O dopuszczeniu do egzaminu konkursowego oraz o czasie i miejscu jego przeprowadzenia przewodniczący komisji egzaminacyjnej zawiadamia kandydata przesyłką poleconą za potwierdzeniem odbioru co najmniej na 14 dni przed dniem rozpoczęcia egzaminu konkursowego.

Art. 29e. 1. Opłata za udział w egzaminie konkursowym stanowi dochód budżetu państwa. Kandydat uiszcza tę opłatę na rachunek bankowy Ministerstwa Sprawiedliwości.

2. Opłata, o której mowa w ust. 1, wynosi połowę równowartości minimalnego wynagrodzenia za pracę, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 157, poz. 1314), zwanego dalej „minimalnym wynagrodzeniem”.

Art. 29f. 1. Z prac komisji egzaminacyjnej, na czas przeprowadzania egzaminu konkursowego podlega wyłączeniu członek, jeżeli kandydat zakwalifikowany do egzaminu konkursowego jest:

1)     jego małżonkiem;

2)     osobą pozostającą z nim w stosunku pokrewieństwa albo powinowactwa do drugiego stopnia albo w stosunku przysposobienia;

3)     osobą pozostającą z nim we wspólnym pożyciu;

4)     osobą pozostającą wobec niego w stosunku zależności służbowej.

2. Powody wyłączenia trwają pomimo ustania małżeństwa lub przysposobienia. Okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 4, nie odnoszą się do członka komisji egzaminacyjnej będącego sędzią.

3. Członkowie komisji egzaminacyjnych przed rozpoczęciem egzaminu konkursowego składają pisemne oświadczenia, że nie pozostają z żadnym z kandydatów zakwalifikowanych do egzaminu konkursowego w stosunku, o którym mowa w ust. 1.

4. Podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, powoduje odpowiedzialność na podstawie przepisu art. 233 § 1 ustawy z dnia

6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.5)).

Art. 29g. 1. Egzamin konkursowy odbywa się w obecności co najmniej trzech

członków komisji egzaminacyjnej.

2. Niestawiennictwo kandydata na egzamin konkursowy, bez względu na przyczynę jego nieobecności, traktowane jest jako odstąpienie od egzaminu konkursowego.

3. Kandydaci podczas egzaminu konkursowego nie mogą korzystać z tekstów aktów prawnych, komentarzy, orzecznictwa oraz innych pomocy, a także nie mogą posiadać przy sobie urządzeń służących do przekazu lub odbioru informacji.

Art. 29h. 1. Egzamin konkursowy polega na rozwiązaniu testu składającego się z zestawu 150 pytań, zawierających po 3 propozycje odpowiedzi, z których tylko jedna jest prawidłowa. Kandydat może wybrać tylko jedną odpowiedź. Za każdą prawidłową odpowiedź kandydat uzyskuje 1 punkt.

2.  Sprawdzanie  wyników  testu  następuje  w  obecności  co  najmniej  trzech członków komisji egzaminacyjnej.

3.  Pozytywny  wynik  z  egzaminu  konkursowego  uzyskuje  kandydat,  który otrzymał co najmniej 100 punktów.

4. Niezwłocznie po przeprowadzeniu egzaminu konkursowego komisja egzaminacyjna sporządza protokół z jego przebiegu. Protokół podpisują tylko ci członkowie   komisji   egzaminacyjnej,   którzy   brali   udział   w   przeprowadzeniu egzaminu.

5)     Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 128, poz. 840, z 1999 r. Nr

64, poz. 729 i Nr 83, poz. 931, z 2000 r. Nr 48, poz. 548, Nr 93, poz. 1027 i Nr 116, poz. 1216, z

2001 r. Nr 98, poz. 1071, z 2003 r. Nr 111, poz. 1061, Nr 121, poz. 1142, Nr 179, poz. 1750, Nr

199, poz. 1935 i Nr 228, poz. 2255, z 2004 r. Nr 25, poz. 219, Nr 69, poz. 626, Nr 93, poz. 889 i

Nr 243, poz. 2426, z 2005 r. Nr 86, poz. 732, Nr 90, poz. 757, Nr 132, poz. 1109, Nr 163, poz.

1363, Nr 178, poz. 1479 i Nr 180, poz. 1493, z 2006 r. Nr 190, poz. 1409, Nr 218, poz. 1592 i Nr

226, poz. 1648, z 2007 r. Nr 89, poz. 589, Nr 123, poz. 850, Nr 124, poz. 859 i Nr 192, poz. 1378, z 2008 r. Nr 90, poz. 560, Nr 122, poz. 782, Nr 171, poz. 1056, Nr 173, poz. 1080 i Nr 214, poz.

1344, z 2009 r. Nr 62, poz. 504, Nr 63, poz. 533, Nr 166, poz. 1317, Nr 168, poz. 1323, Nr 190, poz. 1474, Nr 201, poz. 1540 i Nr 206, poz. 1589, z 2010 r. Nr 7, poz. 46, Nr 40, poz. 227 i 229, Nr 98, poz. 625 i 626, Nr 125, poz. 842, Nr 127, poz. 857, Nr 152, poz. 1018 i 1021, Nr 182, poz.

1228, Nr 225, poz. 1474 i Nr 240, poz. 1602, z 2011 r. Nr 17, poz. 78, Nr 24, poz. 130, Nr 39, poz.

202, Nr 48, poz. 245, Nr 72, poz. 381, Nr 94, poz. 549, Nr 117, poz. 678, Nr 133, poz. 767, Nr

160, poz. 964, Nr 191, poz. 1135, Nr 217, poz. 1280, Nr 233, poz. 1381 i Nr 240, poz. 1431, z

2012 r. poz. 611, z 2013 r. poz. 849, 905, 1036 i 1247, z 2014 r. poz. 538 oraz z 2015 r. poz. 396 i

541.

5. W terminie 7 dni od daty sporządzenia protokołu odpisy protokołu przewodniczący komisji egzaminacyjnej doręcza Ministrowi Sprawiedliwości oraz przewodniczącemu rady właściwej izby komorniczej.

Art. 29i. 1. Niezwłocznie po przeprowadzeniu egzaminu konkursowego i sprawdzeniu  wyników  testu  komisja  egzaminacyjna,  w  drodze  uchwały,  ustala wyniki egzaminu konkursowego. Odpisy uchwały przewodniczący komisji egzaminacyjnej doręcza kandydatom, radzie właściwej izby komorniczej oraz Ministrowi Sprawiedliwości.

2. Od uchwały, o której mowa w ust. 1, kandydatowi przysługuje, w części dotyczącej uzyskanego przez niego wyniku, odwołanie do Ministra Sprawiedliwości w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia.

3. O wynikach egzaminu konkursowego Minister Sprawiedliwości zawiadamia Krajową Radę Komorniczą oraz publikuje w Biuletynie Informacji Publicznej listę osób, które uzyskały wynik pozytywny.

Art. 29j. 1. Uchwałę w przedmiocie wpisu na listę aplikantów komorniczych rada izby komorniczej podejmuje w terminie 30 dni od dnia złożenia przez zainteresowanego wniosku o dokonanie wpisu.

2. Od uchwały odmawiającej dokonania wpisu zainteresowanemu służy odwołanie do Krajowej Rady Komorniczej w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia. Odwołanie powinno być rozpoznane w terminie 30 dni od dnia jego doręczenia.

3. Zainteresowanemu służy skarga do sądu administracyjnego:

1)     od  ostatecznej  decyzji  odmawiającej  dokonania  wpisu  na  listę  aplikantów komorniczych;

2)     (uchylony)

3)     w przypadku niepodjęcia przez radę izby komorniczej uchwały w przedmiocie wpisu na listę aplikantów komorniczych w terminie określonym w ust. 1;

4)     w  razie  nierozpoznania  przez  Krajową  Radę  Komorniczą  odwołania  od uchwały rady izby komorniczej odmawiającej dokonania wpisu na listę aplikantów komorniczych w terminie określonym w ust. 2.

Art. 29k. Do obowiązków aplikanta należy, w szczególności:

1)     uczestniczenie w przewidzianych programem aplikacji zajęciach seminaryjnych oraz w praktykach

2)     samodzielne  pogłębianie  wiedzy  prawniczej  i  praktycznych  umiejętności niezbędnych do zajmowania stanowiska komornika;

3)     przystępowanie,  w  wyznaczonym  terminie,  do  sprawdzianów  wiedzy  oraz kolokwium, przeprowadzanych w czasie aplikacji, a także do egzaminu komorniczego.

Art. 29l. 1. Aplikacja komornicza jest odpłatna.

2. Koszty szkolenia aplikantów komorniczych pokrywane są z wnoszonych przez nich opłat.

3. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość opłaty rocznej wnoszonej przez aplikantów na pokrycie kosztów szkolenia, mając na względzie konieczność zapewnienia aplikantom odpowiednio wysokiego poziomu kształcenia oraz biorąc pod uwagę, że wysokość tej opłaty nie może być wyższa niż czterokrotność minimalnego wynagrodzenia.

4. Rada izby komorniczej może zwolnić aplikanta komorniczego od obowiązku ponoszenia opłaty rocznej na pokrycie kosztów szkolenia w całości lub w części, a także odroczyć jej płatność lub rozłożyć na raty.

5. W przypadku podjęcia uchwały o zwolnieniu aplikanta komorniczego od ponoszenia opłaty koszty jego szkolenia pokrywane są, proporcjonalnie do zakresu tego zwolnienia, ze środków własnych właściwej izby komorniczej.

Art. 30. 1. Aplikacja komornicza trwa 2 lata i ma na celu zapoznanie aplikanta komorniczego z całokształtem pracy komornika.

2. Aplikant komorniczy po upływie roku od dnia rozpoczęcia aplikacji komorniczej może być upoważniony przez komornika do samodzielnego wykonywania określonych czynności egzekucyjnych, do których upoważniony jest asesor  komorniczy.  Upoważnienie  to  wymaga  formy  pisemnej  i  powinno  być

okazane stronie na jej żądanie przed przystąpieniem do czynności.

Art.  30a.  1.  Rada  izby  komorniczej  zawiesza  w  czynnościach  aplikanta komorniczego, jeżeli:

1)     przeciwko   aplikantowi   komorniczemu   jest   prowadzone   postępowanie   o umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe;

2)     przy  wszczęciu  lub  w  toku  postępowania  o  częściowe  bądź  całkowite ubezwłasnowolnienie aplikanta komorniczego ustanowiono doradcę tymczasowego.

2.   Rada   izby    komorniczej    może    zawiesić    aplikanta    komorniczego    w

czynnościach, jeżeli:

1)     wniósł o to sam aplikant z powodu długotrwałej choroby lub z innych ważnych przyczyn;

2)     przeciwko    aplikantowi    jest    prowadzone    postępowanie    o    nieumyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub nieumyślne przestępstwo skarbowe.

3. Uprawnienie do zawieszenia aplikanta komorniczego w czynnościach, w przypadkach określonych w ust. 1 i 2, przysługuje również prezesowi sądu apelacyjnego, w którego okręgu aplikant komorniczy odbywa aplikację.

4. Zawieszenie aplikanta komorniczego w czynnościach ustaje z dniem:

1)     prawomocnego zakończenia postępowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, chyba że organ, który zawiesił aplikanta komorniczego w czynnościach, uchyli je wcześniej;

2)     oddalenia  lub  odrzucenia  wniosku  o  ubezwłasnowolnienie  lub  umorzenie postępowania lub uchylenia postanowienia o ustanowieniu doradcy tymczasowego;

3)     złożenia  wniosku  w  tym   przedmiocie  przez  aplikanta  komorniczego  w przypadku zawieszenia w czynnościach na podstawie ust. 2 pkt 1.

Art. 30b. 1. Rada izby komorniczej skreśla aplikanta komorniczego z listy aplikantów komorniczych, jeżeli aplikant komorniczy:

1)     zrezygnował z odbywania aplikacji komorniczej;

2)     został uznany za całkowicie niezdolnego do pełnienia obowiązków aplikanta komorniczego;

3)     został    prawomocnie   skazany   za   umyślne   przestępstwo    lub    umyślne przestępstwo skarbowe;

4)     został ubezwłasnowolniony częściowo bądź całkowicie;

5)     rażąco narusza obowiązki aplikanta komorniczego lub w sposób rażący uchybił godności aplikanta

2. Rada izby komorniczej może skreślić aplikanta komorniczego z listy aplikantów komorniczych, jeżeli został prawomocnie skazany za nieumyślne przestępstwo lub nieumyślne przestępstwo skarbowe.

3. Skreślenie aplikanta komorniczego z listy aplikantów komorniczych z przyczyn, o których mowa w ust. 1 pkt 5 oraz w ust. 2, następuje po uprzednim wysłuchaniu aplikanta komorniczego, chyba że nie jest to możliwe.

4. Uprawnienie do skreślenia aplikanta komorniczego z listy aplikantów komorniczych, w przypadkach określonych w ust. 1 i 2, przysługuje również prezesowi sądu apelacyjnego, w którego okręgu aplikant komorniczy odbywa aplikację.

Art. 31. 1. Egzamin komorniczy przeprowadzają komisje egzaminacyjne raz w roku w terminie wyznaczonym przez Ministra Sprawiedliwości. Przepis art. 29c ust.

3 stosuje się odpowiednio.

2. Do egzaminu komorniczego może przystąpić ten, kto ukończył aplikację komorniczą, a ponadto osoba, o której mowa w art. 10 ust. 5.

3. Egzamin komorniczy polega na sprawdzeniu przygotowania osoby przystępującej do egzaminu komorniczego, zwanej dalej „zdającym”, do samodzielnego i należytego wykonywania zawodu komornika.

4.  W  trakcie  egzaminu  komorniczego  zdający  opracowuje  dwa  zadania pisemne, dotyczące czynności wchodzących w zakres ustawowych zadań komorników.

5. (uchylony)

6. Do członków komisji egzaminacyjnej w zakresie udziału w przeprowadzeniu egzaminu komorniczego stosuje się odpowiednio przepisy art. 29f.

Art. 31a. 1. Minister Sprawiedliwości zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej nie później niż na 90 dni przed terminem egzaminu komorniczego ogłoszenie o egzaminie komorniczym, w którym podaje w szczególności:

1)     termin przeprowadzenia egzaminu komorniczego;

2)     termin,  do  którego  należy  złożyć  wniosek  o  dopuszczenie  do  egzaminu komorniczego, zwany dalej „wnioskiem”, przypadający nie później niż na 50 dzień przed dniem rozpoczęcia egzaminu komorniczego;

3)     siedziby i adresy komisji egzaminacyjnych, do których należy składać wnioski;

4)     wysokość     opłaty     egzaminacyjnej     oraz     numer     rachunku     bankowego

Ministerstwa Sprawiedliwości, na który należy dokonać wpłaty.

2. Przepisy art. 29d ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.

3. Rada izby komorniczej przekazuje każdego roku właściwej terytorialnie komisji egzaminacyjnej, w terminie 7 dni od dnia zakończenia aplikacji, listę osób, które ukończyły aplikację komorniczą.

Art.  31b.  1.  Opłata  egzaminacyjna  za  udział  w  egzaminie  komorniczym stanowi dochód budżetu państwa. Zdający uiszcza ją na rachunek bankowy Ministerstwa Sprawiedliwości.

2. Opłata, o której mowa w ust. 1, wynosi połowę równowartości minimalnego wynagrodzenia.

Art. 31c. 1. (uchylony)

2. W trakcie egzaminu komorniczego zdający może korzystać z tekstów aktów prawnych i komentarzy oraz z orzecznictwa. W trakcie egzaminu zdający nie może posiadać przy sobie urządzeń służących do przekazu lub odbioru informacji.

3. Egzamin komorniczy odbywa się w obecności co najmniej trzech członków

komisji egzaminacyjnej.

Art. 31d. 1. Egzaminatorzy dokonują oceny każdego z zadań z egzaminu komorniczego z zastosowaniem następującej skali ocen:

1)     oceny pozytywne:

a)     celująca (6),

b)     bardzo dobra (5), c)         dobra (4),

d)    dostateczna (3);

2)     ocena negatywna – niedostateczna (2).

2. Oceny każdego z zadań pisemnych dokonują niezależnie od siebie dwaj członkowie komisji egzaminacyjnej.

3. Każdy z członków komisji egzaminacyjnej sprawdzających zadania pisemne wystawia ocenę cząstkową, sporządza pisemne uzasadnienie wystawionej oceny cząstkowej i przekazuje je niezwłocznie przewodniczącemu komisji egzaminacyjnej, który załącza wszystkie uzasadnienia ocen cząstkowych dotyczących prac zdającego do protokołu z przebiegu egzaminu komorniczego.

4. Ostateczną ocenę każdego z zadań pisemnych egzaminu komorniczego stanowi średnia ocen cząstkowych przyznanych przez każdego członka komisji egzaminacyjnej, przy czym:

1)     oceny pozytywne to:

a)     celująca – jeżeli średnia arytmetyczna wystawionych ocen wynosi 6,00,

b)     bardzo dobra – jeżeli średnia arytmetyczna wystawionych ocen wynosi

5,00 lub 5,50,

c)     dobra – jeżeli średnia arytmetyczna wystawionych ocen wynosi 4,00 lub

4,50,

d)    dostateczna – jeżeli średnia arytmetyczna wystawionych ocen wynosi 3,00 lub 3,50;

2)     ocena negatywna – niedostateczna – jeżeli średnia arytmetyczna wystawionych ocen wynosi 2,00 lub 2,50.

5.  Pozytywny  wynik  egzaminu  komorniczego  uzyskuje  zdający,  który  z

każdego z zadań pisemnych z egzaminu komorniczego otrzymał ocenę pozytywną.

Art. 31e. (uchylony)

Art. 31f. (uchylony)

Art. 31g. 1. Z przebiegu egzaminu komorniczego niezwłocznie sporządza się protokół. Protokół podpisują tylko ci członkowie komisji egzaminacyjnej, którzy brali udział w przeprowadzeniu egzaminu.

2. W terminie 7 dni od dnia sporządzenia protokołu przewodniczący komisji egzaminacyjnej doręcza odpisy protokołu Ministrowi Sprawiedliwości oraz Krajowej Radzie Komorniczej.

Art. 31h. 1. Komisja egzaminacyjna podejmuje uchwałę o wyniku egzaminu komorniczego. Odpisy uchwały przewodniczący komisji egzaminacyjnej doręcza zdającym, Krajowej Radzie Komorniczej oraz Ministrowi Sprawiedliwości.

2. (uchylony)

3. Na podstawie uchwał komisji egzaminacyjnych Minister Sprawiedliwości publikuje w Biuletynie Informacji Publicznej listę osób, które uzyskały pozytywny wynik z egzaminu komorniczego.

4. Od uchwały o wyniku egzaminu komorniczego zdającemu przysługuje odwołanie do komisji egzaminacyjnej II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości w terminie 14 dni od dnia otrzymania uchwały, o której mowa w ust. 1.

5. Minister Sprawiedliwości powołuje, w drodze zarządzenia, komisję egzaminacyjną II stopnia przy Ministrze Sprawiedliwości, zwaną dalej „komisją odwoławczą”, w składzie sześciu członków.

6. W przypadku gdy przemawiają za tym względy organizacyjne, a w szczególności duża liczba odwołań od uchwał o wynikach egzaminu komorniczego, Minister Sprawiedliwości może powołać więcej niż jedną komisję odwoławczą do rozpoznania odwołań od uchwał o wynikach danego egzaminu komorniczego, wskazując ich właściwość terytorialną.

7. Do składu komisji odwoławczej kandydatów na członków wskazują:

1)     Minister  Sprawiedliwości  –  czterech  członków,  spośród  których  wyznacza

przewodniczącego;

2)     Krajowa Rada Komornicza – dwóch członków, spośród osób, których wiedza i

doświadczenie dają rękojmię rzetelnego rozpoznania odwołań.

8. Przewodniczącemu i członkom komisji odwoławczej za udział w jej pracach przysługuje wynagrodzenie oraz zwrot kosztów podróży i noclegów na zasadach określonych w przepisach dotyczących należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

9. Kadencja komisji odwoławczej trwa 2 lata.

10. Członkostwo w komisji odwoławczej wygasa w przypadku śmierci członk komisji odwoławczej.

11. Minister Sprawiedliwości odwołuje członka komisji odwoławczej w przypadku:

1)     złożenia rezygnacji;

2)     choroby trwale uniemożliwiającej sprawowanie przez niego funkcji członka komisji odwoławczej;

3)     niewykonywania  lub  nienależytego  wykonywania  obowiązków,  z  tym  że odwołanie członka komisji odwoławczej, o którym mowa w ust. 7 pkt 2, następuje za zgodą Krajowej Rady Komorniczej;

4)     skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane zoskarżenia publicznego.

12. Minister Sprawiedliwości może odwołać członka komisji odwoławczej, jeżeli  przeciwko  tej  osobie  jest  prowadzone  postępowanie  o  nieumyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, mając na uwadze charakter i wagę zarzucanego jej czynu oraz to, czy ma on związek z wykonywaniem zadań członka komisji odwoławczej i rzutuje na jakość i sposób wykonywania tej funkcji.

13. W przypadku wygaśnięcia członkostwa w komisji odwoławczej lub odwołania członka z komisji odwoławczej Minister Sprawiedliwości niezwłocznie powołuje nowego członka komisji odwoławczej. W przypadku członka, o którym mowa w ust. 7 pkt 2, Krajowa Rada Komornicza w terminie określonym przez Ministra Sprawiedliwości wskazuje nowego kandydata na członka komisji odwoławczej.

14. Członek komisji odwoławczej podlega wyłączeniu od udziału w postępowaniu w sprawie z przyczyn wskazanych w art. 29f ust. 1. Przepis art. 29f ust. 2 stosuje się odpowiednio.

15. Członkowie komisji odwoławczej przed przystąpieniem do rozpatrywania sprawy składają pisemne oświadczenia, że nie pozostają z osobą, której dotyczy sprawa, w stosunku, o którym mowa w art. 29f ust. 1.

16. Do zadań komisji odwoławczej należy rozpatrywanie odwołań od uchwał o wynikach egzaminu komorniczego.

17. Uchwały komisji odwoławczej są podejmowane większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy członków komisji odwoławczej.

18. Od uchwały komisji odwoławczej służy skarga do sądu administracyjnego.

19. Do postępowania przed komisją odwoławczą stosuje się odpowiednio przepisy  ustawy  z  dnia  14  czerwca  1960  r.  –  Kodeks  postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, z późn. zm.6)).

20. Obsługę administracyjno-biurową komisji odwoławczej zapewnia Minister Sprawiedliwości. W ramach obsługi administracyjno-biurowej komisji odwoławczej, Minister Sprawiedliwości uzgadnia z jej przewodniczącym terminarz pracy komisji

odwoławczej i zapewnia komisji odwoławczej miejsce i odpowiednie warunki pracy.

6)     Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2014 r. poz. 183 i

1195 oraz z 2015 r. poz. 211.

Wydatki związane z działalnością komisji odwoławczej oraz wynagrodzenie przewodniczącego i członków komisji odwoławczej są pokrywane z części budżetu państwa, która pozostaje w dyspozycji Ministra Sprawiedliwości.

Art.  31i.  Minister  Sprawiedliwości  określi,  w  drodze  rozporządzenia,  po

zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej:

1)     wzór  zgłoszenia  i  wniosku,  mając  na  względzie  konieczność  wykazania ustawowych wymagań niezbędnych do przystąpienia do egzaminów konkursowego i komorniczego;

2)     tryb   i   sposób   powoływania   i   działania   komisji   egzaminacyjnych   oraz przeprowadzania egzaminów konkursowego i komorniczego, mając na względzie konieczność zapewnienia odpowiedniej sprawności działania komisji egzaminacyjnych oraz zapewnienia bezstronności i jednolitego poziomu oceny wiedzy kandydatów oraz zdających;

3)     tryb  i  sposób  działania  zespołu  egzaminacyjnego,  tryb  i  sposób  ustalenia wykazu tytułów aktów prawnych, o którym mowa w art. 29b ust. 10, tryb i sposób zgłaszania propozycji pytań testowych i prawidłowych odpowiedzi na egzamin   konkursowy   oraz   propozycji   zadań   wraz   z   opisami   istotnych zagadnień na egzamin komorniczy, sposób zapewnienia zgodności wykazu prawidłowych odpowiedzi z obowiązującym stanem prawnym, mając na względzie potrzebę obiektywnego sprawdzenia poziomu wiedzy osób egzaminowanych oraz konieczność zabezpieczenia pytań i zadań przed nieuprawnionym wglądem;

4)     organizację i przebieg aplikacji komorniczej, mając na względzie konieczność zapewnienia odpowiednio wysokiego poziomu szkolenia aplikantów oraz właściwego przygotowania do zawodu komornika;

5)     wysokość     wynagrodzenia     przewodniczącego     i     członków     komisji egzaminacyjnej, mając na uwadze nakład ich pracy i zakres obowiązków, z tym, że:

–     wynagrodzenie     przewodniczącego     komisji     egzaminacyjnej      za przeprowadzenie  egzaminu  konkursowego  nie  może  przekroczyć

400% kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym przeprowadzenie egzaminu konkursowego,    ogłaszanego    przez    Prezesa    Głównego    Urzędu

Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zwanego dalej „przeciętnym wynagrodzeniem”,

–     wynagrodzenie    przewodniczącego    komisji    egzaminacyjnej    za przeprowadzenie   egzaminu   komorniczego   nie   może  przekroczyć

500% przeciętnego wynagrodzenia,

–     wynagrodzenie członka komisji egzaminacyjnej za przeprowadzenie egzaminu konkursowego nie może przekroczyć 200% przeciętnego wynagrodzenia,

–     wynagrodzenie członka komisji egzaminacyjnej za przeprowadzenie egzaminu komorniczego nie może przekroczyć 400% przeciętnego wynagrodzenia,

a także tryb jego wypłacania, uwzględniając nakład ich pracy i zakres obowiązków oraz mając na uwadze dokonanie wypłaty tego wynagrodzenia po złożeniu przez przewodniczącego protokołu z prac komisji egzaminacyjnej;

6)     wysokość     wynagrodzenia     przewodniczącego     i     członków     zespołu egzaminacyjnego, mając na względzie, że wynagrodzenie z tego tytułu nie powinno przekraczać 350% przeciętnego wynagrodzenia, a także tryb jego wypłacania, uwzględniając nakład ich pracy i zakres obowiązków oraz mając na uwadze dokonanie wypłaty tego wynagrodzenia po złożeniu przez przewodniczącego protokołu z prac zespołu egzaminacyjnego;

7)     tryb  i  termin  zgłaszania  przez  Krajową  Radę  Komorniczą  kandydatów  na członków komisji odwoławczej oraz tryb i sposób działania komisji odwoławczej, mając na uwadze zapewnienie prawidłowego funkcjonowania komisji  odwoławczej,  konieczność  prawidłowego  i  terminowego rozpoznawania odwołań oraz zapewnienia zachowania bezstronności pracy członków komisji odwoławczej;

8)     wysokość wynagrodzenia przewodniczącego i członków komisji odwoławczej, uwzględniając nakład ich pracy i zakres obowiązków oraz to, że wynagrodzenie z tego tytułu nie powinno przekraczać 400% przeciętnego wynagrodzenia, a także tryb jego wypłacania, mając na uwadze, że dokonanie wypłaty tego wynagrodzenia następuje po złożeniu przez przewodniczącego protokołu z prac komisji odwoławczej

Art. 32. 1. Na stanowisko asesora komorniczego może zostać powołana osoba

odpowiadająca wymogom:

1)     określonym w art. 10 ust. 1 pkt 1–9, o ile wniosek o powołanie na stanowisko asesora komorniczego złoży w terminie 5 lat od dnia doręczenia jej uchwały komisji egzaminacyjnej o wyniku egzaminu komorniczego, lub

2)     z art. 10 ust. 1 pkt 1–7, która w okresie nie dłuższym niż 8 lat przed złożeniem wniosku o powołanie na stanowisko asesora komorniczego pracowała co najmniej 5 lat na stanowisku referendarza sądowego.

2.  Kandydat  na  asesora  komorniczego  przedkłada  zaświadczenie  o niekaralności oraz oświadczenie, że nie jest prowadzone przeciwko niemu postępowanie o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe.

2a. Do oświadczenia, o którym mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepis art. 12 ust. 1a.

3. Asesora komorniczego powołuje prezes właściwego sądu apelacyjnego na wniosek osoby zainteresowanej, po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby komorniczej.

4. Właściwa rada izby komorniczej przedstawia opinię, o której mowa w ust. 3, w terminie 21 dni od dnia otrzymania wniosku. W opinii tej wskazuje komornika, który zatrudni asesora komorniczego.

5. (uchylony)

6. Komornik ma obowiązek zatrudnić w okresie 2 lat co najmniej jednego asesora komorniczego. Prezes właściwego sądu apelacyjnego może zwolnić komornika z tego obowiązku po zasięgnięciu opinii prezesa sądu rejonowego i rady właściwej izby komorniczej.

7. Rada właściwej izby komorniczej może zobowiązać komornika do zatrudnienia wskazanego asesora komorniczego.

7a. Prezes właściwego sądu apelacyjnego może, po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby komorniczej, zobowiązać komornika do zatrudnienia wskazanego asesora komorniczego, gdy:

1)     komornik nie wypełnia obowiązku, o którym mowa w ust. 6, lub

2)     powstanie zaległość, o której mowa w art. 8 ust. 8 pkt 1.

8.   Prezes   sądu    apelacyjnego    prowadzi   wykaz   asesorów    komorniczych zatrudnionych w obszarze właściwości podległego mu sądu.

Art.  32a.  1.  Prezes  sądu  apelacyjnego  zawiesza  w  czynnościach  asesora komorniczego, jeżeli:

1)     przeciwko asesorowi komorniczemu jest prowadzone postępowanie o umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe;

2)     przy  wszczęciu  lub  w  toku  postępowania  o  częściowe  bądź  całkowite ubezwłasnowolnienie asesora komorniczego ustanowiono doradcę tymczasowego.

2.   Prezes   sądu   apelacyjnego   może   zawiesić   asesora   komorniczego     w

czynnościach, jeżeli:

1)     wniósł o to sam asesor z powodu długotrwałej choroby lub z innych ważnych przyczyn;

2)     przeciwko asesorowi prowadzone jest postępowanie o nieumyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub nieumyślne przestępstwo skarbowe.

3. Zawieszenie asesora komorniczego w czynnościach ustaje z dniem:

1)     prawomocnego zakończenia postępowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, chyba że prezes sądu apelacyjnego uchyli je wcześniej;

2)     oddalenia  lub  odrzucenia  wniosku  o  ubezwłasnowolnienie  lub  umorzenie postępowania lub uchylenia postanowienia o ustanowieniu doradcy tymczasowego;

3)     złożenia wniosku w tym przedmiocie przez asesora komorniczego w przypadku zawieszenia w czynnościach na podstawie określonej w ust. 2 pkt 1.

Art.  32b.  1.  Prezes  sądu  apelacyjnego  odwołuje  asesora  komorniczego  z zajmowanego stanowiska, jeżeli asesor komorniczy:

1)     zrezygnował z pełnienia obowiązków asesora komorniczego lub ustało jego zatrudnienie w kancelarii;

2)     z  powodu  choroby  lub  utraty  sił  uznany  został  przez  lekarza  orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za całkowicie niezdolnego do pełnienia obowiązków asesora komorniczego lub bez uzasadnionej przyczyny odmówił poddania   się    takiemu    badaniu,    mimo    zalecenia    rady   właściwej    izby komorniczej lub prezesa właściwego sądu okręgowego;

3)     (uchylony)

3a)   ukończył 70 rok życia;

4)     został    prawomocnie    skazany    za    umyślne    przestępstwo    lub    umyślne przestępstwo skarbowe;

5)     został ubezwłasnowolniony częściowo bądź całkowicie;

6)     dopuścił się rażącego lub uporczywego naruszenia przepisów prawa;

7)     został ukarany prawomocnym orzeczeniem dyscyplinarnym karą skreślenia z wykazu asesorów komorniczych.

2. Prezes sądu apelacyjnego może odwołać asesora komorniczego z zajmowanego stanowiska w razie prawomocnego skazania za nieumyślne przestępstwo lub nieumyślne przestępstwo skarbowe.

3.  Odwołanie  asesora  komorniczego  z  zajmowanego  stanowiska  w przypadkach,  o  których  mowa  w  ust.  1  pkt  2  i  6  oraz  w  ust.  2,  następuje  po uprzednim wysłuchaniu asesora komorniczego, chyba że nie jest to możliwe, oraz po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby komorniczej. Właściwa izba komornicza przedstawia  opinię  w  terminie  21  dni  od  dnia  otrzymania  wniosku. Nieprzedstawienie opinii w powyższym terminie przez radę izby komorniczej nie stanowi przeszkody do odwołania asesora komorniczego.

Art. 32ba. 1. Osoba odwołana ze stanowiska asesora komorniczego z przyczyn, o których mowa w art. 32b ust. 1 pkt 1 i 4–7 oraz ust. 2, może zostać ponownie powołana na to stanowisko, jeżeli spełnia wymagania określone w art. 32 ust. 1, z uwzględnieniem art. 72a ust. 5.

2. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 1, co najmniej przez 5 lat nie wykonywała zawodu może zostać ponownie powołana na stanowisko asesora komorniczego po złożeniu egzaminu komorniczego.

Art. 32c. W celu zbadania stanu zdrowia asesora prezes właściwego sądu okręgowego  lub  rada  właściwej  izby  komorniczej  może  skierować  asesora  do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, z urzędu lub na jego wniosek.

Art. 33. 1. Komornik może zlecić asesorowi komorniczemu przeprowadzenie egzekucji w sprawach o świadczenie pieniężne oraz w sprawach o zabezpieczenie

roszczenia pieniężnego, w obu przypadkach o wartości nieprzekraczającej kwoty stanowiącej równowartość stukrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu   Statystycznego   w   Dzienniku   Urzędowym   Rzeczypospolitej   Polskiej

„Monitor  Polski”,  zgodnie  z  art.  5  ust.  7  ustawy  z  dnia  4  marca  1994  r.  o zakładowym   funduszu   świadczeń   socjalnych   (Dz.   U.   z   2015   r.   poz.   111), stosowanego poczynając od drugiego kwartału roku przez okres pełnego roku, zwanego dalej „przeciętnym wynagrodzeniem miesięcznym”, z wyłączeniem egzekucji z nieruchomości.

2.    Komornik    może    zlecić    asesorowi    komorniczemu    także    dokonanie określonych czynności w innych sprawach, z wyłączeniem:

1)     sprzedaży oraz wydania wierzycielowi ruchomości o wartości przekraczającej kwotę, o której mowa w ust. 1;

2)     wykonania opróżnienia lokalu, pomieszczenia, gruntu lub przedsiębiorstwa;

3)     wykonania orzeczenia o zastosowaniu środków przymusu;

4)     ustalenia   wysokości   kosztów   egzekucyjnych   w   sprawach   o   roszczenia niepieniężne oraz o roszczenia pieniężne przekraczające kwotę, o której mowa w ust. 1;

5)     sporządzenia  planu  podziału  sumy  uzyskanej  z  egzekucji,  o  ile  suma  ta przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1;

6)     wydawania decyzji i podpisywania dokumentów dotyczących depozytu.

3. Zlecenie, o którym mowa w ust. 1 i 2, powinno być wystawione na piśmie i

określać  sprawy  lub  czynności,  do  których  przeprowadzenia  asesor  komorniczy

został upoważniony.

Art. 33a. (uchylony)

Rozdział 5

Koszty działalności egzekucyjnej komornika i zasady prowadzenia kancelarii

Art. 34. Koszty działalności egzekucyjnej komornika obejmują:

1)     koszty osobowe i rzeczowe ponoszone w związku z prowadzoną działalnością egzekucyjną;

2)     koszty   ochrony   zajętego   mienia   i   niezbędnej   ochrony   osobistej   oraz ubezpieczenia mienia kancelarii i własnego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej;

3)     koszty     przejazdów     w     miejscowości     będącej     siedzibą     komornika, korespondencji, obrotu pieniężnego, przewozu drobnych ruchomości niewymagających transportu specjalistycznego;

4)     obowiązkowe opłaty na samorząd komorniczy ponoszone zgodnie z przepisami ustawy;

5)     inne   koszty   niezbędne   do   wykonywania   czynności   egzekucyjnych   oraz czynności przewidziane przepisami ustawy, jeżeli nie są pokrywane w trybie określonym w art. 39.

Art. 35. Koszty, o których mowa w art. 34, komornik pokrywa z uzyskanych

opłat egzekucyjnych.

Art. 36. 1. Komornik zatrudnia na podstawie umów: o pracę, o dzieło lub zlecenia pracowników oraz inne osoby niezbędne do obsługi kancelarii, a także ochrony i pomocy w czynnościach w terenie.

2. Komornik zatrudnia aplikantów komorniczych zgodnie z art. 29 ust. 3–6 i asesorów komorniczych zgodnie z art. 32 ust. 6 i 7.

3. Za działania osób wymienionych w ust. 1 i 2 związane z postępowaniem egzekucyjnym komornik odpowiada jak za działania własne.

4. Skarb Państwa nie odpowiada za zobowiązania komornika wynikające z zatrudnienia osób, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz kosztów jego działalności.

Art.   37.   1.   Ruchomości   stanowiące   wyposażenie   kancelarii   do   czasu

zakończenia jej likwidacji nie podlegają egzekucji.

2. (uchylony)

Art. 37a. 1. Dla każdej sprawy z zakresu, o którym mowa w art. 2 ust. 1, komornik tworzy akta. Akta spraw mogą być tworzone, przetwarzane i przechowywane także z wykorzystaniem technik informatycznych.

2. Urządzenia ewidencyjne w postaci repertorium, wykazów i ksiąg pomocniczych prowadzi się systemem roczników i zamyka się w ostatnim dniu roku kalendarzowego, w którym zostały założone.

2a. Dokumentacja, o której mowa w ust. 1 i 2, może być prowadzona w postaci elektronicznej. Do dokumentacji prowadzonej w postaci elektronicznej stosuje się odpowiednio przepisy wydane na podstawie art. 5 ust. 2a–2c ustawy z dnia 14 lipca

1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2011 r. Nr 123, poz. 698, z późn. zm.7)).

3. Akta spraw oraz urządzenia ewidencyjne stanowiące materiały archiwalne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach wchodzą do państwowego zasobu archiwalnego.

Art. 37b. 1. Akta spraw, w których postępowanie zostało zakończone, oraz zamknięte urządzenia ewidencyjne przechowuje Krajowa Rada Komornicza przez okres konieczny ze względu na rodzaj i charakter sprawy, terminy przedawnienia, interesy osób biorących udział w postępowaniu oraz znaczenie materiałów zawartych w aktach jako źródło informacji. Do przechowywania akt spraw i urządzeń ewidencyjnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 34 ust. 1 i art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach.

2. Kontrolę postępowania z aktami spraw i urządzeniami ewidencyjnymi przechowywanymi przez Krajową Radę Komorniczą sprawuje archiwum państwowe wskazane przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych.

3. Po okresie przechowywania przez Krajową Radę Komorniczą akta spraw oraz urządzenia ewidencyjne stanowiące materiały archiwalne przekazuje się do właściwych archiwów państwowych wskazanych, w drodze zarządzenia, przez prezesa sądu, przy którym działa komornik. Akta spraw oraz urządzenia ewidencyjne niestanowiące materiałów archiwalnych za zgodą dyrektora właściwego archiwum państwowego podlegają zniszczeniu.

4. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki,   tryb   i   terminy   przechowywania   i   przekazywania   akt   spraw   oraz zamkniętych urządzeń ewidencyjnych, a także warunki i tryb ich niszczenia po upływie okresu przechowywania, uwzględniając w szczególności rodzaje spraw i urządzeń ewidencyjnych oraz właściwe zabezpieczenie przed dostępem osób nieuprawnionych,  utratą  lub  zniszczeniem  oraz  tworzenie,  ewidencjonowanie  i przechowywanie dokumentacji w różnej postaci, w tym elektronicznej.

7)     Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 171, poz.

1016, z 2014 r. poz. 822 oraz z 2015 r. poz. 566.

Art. 38. (uchylony)

Rozdział 6

Wydatki w toku egzekucji

Art. 39. 1. Komornikowi należy się zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji tylko w zakresie określonym ustawą.

2. Wydatkami, o których mowa w ust. 1, są:

1)     należności biegłych;

2)     koszty ogłoszeń w pismach;

3)     koszty transportu  specjalistycznego,  przejazdu  poza miejscowość,  która  jest

siedzibą komornika, przechowywania i ubezpieczania zajętych ruchomości;

4)     należności osób powołanych, na podstawie odrębnych przepisów, do udziału w czynnościach;

5)     koszty działania komornika, o których mowa w art. 8 ust. 11, poza terenem rewiru komorniczego;

6)     koszty   doręczenia   środków   pieniężnych   przez   pocztę   lub   przelewem bankowym;

7)     koszty  uzyskiwania  informacji  niezbędnych  do  prowadzenia  postępowania

egzekucyjnego lub wykonania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia;

8)     koszty doręczenia korespondencji, za wyjątkiem kosztów doręczenia stronom zawiadomienia o wszczęciu egzekucji bądź postępowania zabezpieczającego [.]<;>

9) koszty dostępu do systemu teleinformatycznego obsługującego zajęcie wierzytelności z rachunku bankowego.>

Art. 40. 1. Na pokrycie wydatków, o których mowa w art. 39, komornik może żądać zaliczki od strony lub innego uczestnika postępowania, który wniósł o dokonanie czynności, uzależniając czynność od jej uiszczenia.

2. (utracił moc)8)

3. Sąd rejonowy, przy którym działa komornik, przekazuje komornikowi sumy niezbędne na pokrycie wydatków w sprawach osób zwolnionych w tym zakresie od kosztów sądowych.

Dodany pkt 9 w ust. 2 w art. 39 wejdzie w życie z dn. 8.09.2016 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1311).

8)     Z dniem 2 czerwca 2009 r. na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 maja 2009

r. sygn. akt K 21/08 (Dz. U. Nr 81, poz. 687).

<Art.   40a.   1.   Komornik   pobiera   od   wierzyciela   opłatę   sądową   od składanego w postępowaniu egzekucyjnym wniosku o wpis w księdze wieczystej i wskazuje w tym wniosku wysokość pobranej opłaty sądowej. Komornik uzależnia złożenie wniosku o wpis w księdze wieczystej od uprzedniego uiszczenia przez wierzyciela należnej opłaty sądowej. Pobraną opłatę sądową komornik przekazuje właściwemu sądowi rejonowemu.

2. Jeżeli wierzyciel został zwolniony od kosztów sądowych od wniosku o wpis w księdze wieczystej, komornik jest obowiązany wskazać w tym wniosku, że opłata sądowa nie została pobrana i przesłać do sądu prowadzącego księgę wieczystą z dokumentami, stanowiącymi podstawę wpisu, prawomocne postanowienie sądu w przedmiocie zwolnienia od kosztów sądowych.

3. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób pobierania i uiszczania oraz sposób i termin przekazywania sądom należności, o których mowa w ust. 1, a także ich zwrotu oraz sposób prowadzenia ich ewidencji przez komornika i czas jej przechowywania, uwzględniając łatwość uiszczania opłat i przekazywania ich sądom, szczegółowość ewidencji oraz konieczność zapewnienia jej trwałości.>

Art. 41. 1. Czynność, w związku z którą komornik zażądał zaliczki na pokrycie wydatków, należy podjąć niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia uiszczenia zaliczki.

2. Komornik obowiązany jest rozliczyć zaliczkę w terminie miesiąca od dnia poczynienia wydatków, na które była przeznaczona, i zwrócić jej niewykorzystaną część. Jeżeli skutkiem wcześniejszego ukończenia postępowania lub z innych przyczyn opłacona zaliczkowo czynność w ogóle nie została dokonana, termin miesięczny biegnie od dnia ukończenia postępowania lub zaistnienia przyczyn niedokonania czynności. W tym celu komornik wydaje postanowienie, w którym określa w szczególności: stronę lub innego uczestnika postępowania, który uiścił zaliczkę i jej wysokość, czynności, na poczet których pobrano zaliczkę, ze wskazaniem daty ich dokonania, kwoty zaliczki zaliczone na pokrycie poszczególnych czynności, z jednoczesnym wskazaniem sposobu i podstaw ich wyliczenia, oraz kwotę podlegającą zwrotowi i oznaczenie osoby, na rzecz której zwrot ma nastąpić.

Dodany art. 40a wejdzie w życie z dn. 1.04.2016 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 218 i 1311).

Art. 42. 1. Sumy przekazane przez sąd zgodnie z art. 40 ust. 3 komornik zwraca po ich wyegzekwowaniu z pierwszeństwem przed wszelkimi innymi należnościami.

2. W przypadku gdy postępowanie egzekucyjne okaże się w całości lub w części bezskuteczne, wydatki poniesione przez komornika, które nie zostały pokryte z wyegzekwowanej części świadczenia, obciążają wierzyciela. Przepis art. 49 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Rozdział 7

Opłaty egzekucyjne

Art. 43. Za prowadzenie egzekucji i inne czynności wymienione w ustawie komornik pobiera opłaty egzekucyjne.

Art. 44. (uchylony)

Art.   45.   1.   Za   wykonanie   postanowienia   o   udzieleniu   zabezpieczenia roszczenia pieniężnego komornikowi przysługuje opłata w wysokości 2% wartości roszczenia, które podlega zabezpieczeniu, nie mniejsza jednak niż 3% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego i nie wyższa niż pięciokrotność tego wynagrodzenia. Opłatę tę uiszcza wierzyciel, składając wniosek o wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia, a jeżeli nie uiści jej wraz w wnioskiem, komornik wzywa wierzyciela do jej uiszczenia w terminie 7 dni. Do czasu uiszczenia opłaty komornik nie wykonuje postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia.

2. (utracił moc)8)

3. Nieuiszczenie przez wierzyciela opłaty, o której mowa w ust. 1, w terminie 7 dni od dnia doręczenia mu wezwania do zapłaty, powoduje zwrot wniosku.

Art. 45a. Komornik podejmuje niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie

7 dni od dnia otrzymania wniosku wierzyciela, czynności niezbędne do skutecznego przeprowadzenia egzekucji lub zabezpieczenia roszczenia.

Art. 46. 1. Do wartości egzekwowanego świadczenia lub zabezpieczonego roszczenia, stanowiącej podstawę ustalenia opłaty wlicza się odsetki, koszty i inne należności   podlegające   egzekucji   lub   zabezpieczeniu   wraz   ze   świadczeniem głównym w dniu złożenia wniosku lub rozszerzenia egzekucji, z zastrzeżeniem ust.

2.

2. Do wartości, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kosztów toczącego się postępowania egzekucyjnego lub wykonania postanowienia o udzielenie zabezpieczenia oraz kosztów zastępstwa przez adwokata lub radcę prawnego w tym postępowaniu.

3. Przy oznaczaniu wartości egzekwowanego świadczenia każde rozpoczęte 10

zł liczy się za pełne.

Art. 47. 1. W sprawach o egzekucję świadczeń powtarzających się wartość egzekwowanego roszczenia, stanowiącą podstawę ustalenia opłaty stosunkowej w dniu  wszczęcia  egzekucji,  stanowi  suma  świadczeń  za  jeden  rok  oraz  suma świadczeń zaległych.

2.  Jeżeli  przedmiotem  egzekucji  są  świadczenia  za  okres  krótszy  niż  rok, wartość egzekwowanego roszczenia, o którym mowa w ust. 1, stanowi suma świadczeń za cały czas ich trwania.

Art. 47a. (uchylony)

Art. 48. (uchylony)

Art. 49. 1. W sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego świadczenia,  jednak  nie  niższej  niż  1/10  i  nie  wyższej  niż  trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Jednakże w przypadku wyegzekwowania świadczenia wskutek skierowania egzekucji do wierzytelności z rachunku bankowego, wynagrodzenia za pracę, świadczenia z ubezpieczenia społecznego jak również wypłacanych na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zasiłku dla bezrobotnych, dodatku aktywizacyjnego, stypendium oraz dodatku szkoleniowego, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 8% wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/20 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.

1a. W sprawach wymienionych w ust. 1 komornik ściąga opłatę od dłużnika

proporcjonalnie do wysokości wyegzekwowanego świadczenia.

[2. W sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych w przypadku umorzenia

postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela oraz na podstawie art. 823 Kodeksu postępowania cywilnego komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania, jednak nie niższej niż 1/20 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Jednakże w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela zgłoszony przed doręczeniem dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 1/20 przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.]

<2. W sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela oraz na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania, jednak nie niższej niż 1/20 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Jednakże, w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela zgłoszony przed doręczeniem dłużnikowi zawiadomienia o wszczęciu egzekucji, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 1/20 przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.>

2a. Przepisu ust. 2 nie stosuje się jeżeli dłużnik wykaże, że orzeczenie na

którym oparto klauzulę wykonalności zostało uchylone lub zmienione w taki sposób, iż  nie  nadaje  się  do  wykonania,  utraciło  moc  lub  tytuł  wykonawczy  został pozbawiony wykonalności z przyczyn innych niż zaspokojenie wierzyciela. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.

2b. Jeżeli wykazanie okoliczności, o których mowa w ust. 2a, nie było możliwe przed prawomocnym zakończeniem postępowania egzekucyjnego, dłużnik może złożyć wniosek o uchylenie postanowienia, o którym mowa w ust. 3, a w przypadku pobrania opłaty – także o jej zwrot. W tym przypadku dłużnik obowiązany jest wykazać, że orzeczenie na którym oparto klauzulę wykonalności zostało uchylone lub zmienione w taki sposób, iż nie nadaje się do wykonania, utraciło moc lub tytuł wykonawczy został pozbawiony wykonalności z przyczyn innych niż zaspokojenie wierzyciela. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.

2c. Wniosek, o którym mowa w ust. 2b, wnosi się do komornika w terminie trzymiesięcznym; termin ten liczy się od daty uprawomocnienia się orzeczenia wywołującego skutki, o których mowa w ust. 2a, albo od dnia zaistnienia zdarzenia

Nowe brzmienie ust. 2 w art. 49 wejdzie w życie z dn. 8.09.2016 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1311).

powodującego   utratę    mocy    przez    orzeczenie,    na    którym    oparto    klauzulę wykonalności.

3. W celu pobrania opłat, o których mowa w ust. 2, komornik wydaje postanowienie, w którym wzywa dłużnika do uiszczenia należności z tego tytułu w terminie  7  dni  od  dnia  doręczenia  postanowienia.  Postanowienie  po uprawomocnieniu się podlega wykonaniu w drodze egzekucji bez zaopatrywania w klauzulę wykonalności.

4. W przypadku niecelowego wszczęcia postępowania egzekucyjnego opłaty, o których mowa w ust. 1 i 2, uiszcza wierzyciel. W celu ich pobrania komornik wydaje postanowienie, w którym wzywa wierzyciela do uiszczenia należności z tego tytułu w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Postanowienie po uprawomocnieniu się podlega wykonaniu w drodze egzekucji bez zaopatrywania w klauzulę wykonalności.

5. W przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego z innych przyczyn, niż wskazane w ust. 2, komornik nie pobiera opłaty od tej części świadczenia, która nie została wyegzekwowana.

6. W przypadku gdy egzekwowane świadczenie zostało zabezpieczone przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, na poczet opłaty stosunkowej, o której mowa w ust. 1 i 2, komornik zalicza opłatę za wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia, jeżeli pobrał ją od wierzyciela.

7. Dłużnik może złożyć wniosek o obniżenie wysokości opłat, o których mowa w  ust.  1  i  2.  W  przypadku,  o  którym  mowa  w  ust.  4,  wniosek  może  złożyć wierzyciel.

8. Wniosek, o którym mowa w ust. 7, wnosi się w terminie 7 dni od dnia uzyskania informacji o ściągnięciu opłaty albo od dnia doręczenia postanowienia, o którym mowa odpowiednio w ust. 3 albo ust. 4.

9. Do wniosku, o którym mowa w ust. 7, stosuje się odpowiednio przepisy art.

767–7674 Kodeksu postępowania cywilnego.

10.   Po   rozpoznaniu   wniosku,   o   którym   mowa   w   ust.   7,   sąd   może, uwzględniając w szczególności nakład pracy komornika lub sytuację majątkową wnioskodawcy oraz wysokość jego dochodów, obniżyć wysokość opłat, o których mowa w ust. 1 i 2.

Art. 49a. 1. Wszczęcie egzekucji świadczeń niepieniężnych i wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia roszczeń niepieniężnych uzależnione jest od uiszczenia przez wierzyciela opłaty stałej.

2. Nieuiszczenie opłaty, o której mowa w ust. 1, w terminie 7 dni od otrzymania przez wierzyciela wezwania do zapłaty powoduje zwrot wniosku lub odmowę dokonania czynności.

3. (utracił moc)8)

4. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się także w sprawach o egzekucję świadczeń niepieniężnych, wszczętych na wniosek Skarbu Państwa, w tym na polecenie sądu lub prokuratora.

Art.  50.  Za  egzekucję  odebrania  rzeczy  komornik  pobiera  opłatę  stałą  w wysokości 50% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. za:

Art. 51. 1. Opłata stała wynosi 40% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego

1)     wprowadzenie w posiadanie nieruchomości i usunięcie z niej ruchomości; w przypadku przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych opłatę pobiera się od każdej izby składającej się na pomieszczenie przedsiębiorstwa;

2)     wprowadzenie zarządcy w zarząd nieruchomości lub przedsiębiorstwa oraz za wprowadzenie dozorcy w dozór nieruchomości;

3)9)    opróżnienie lokalu z rzeczy lub osób, z tym że odrębną opłatę pobiera się od każdej izby.

2.9) Przy opróżnianiu lokali mieszkalnych nie pobiera się odrębnej opłaty od pomieszczeń stanowiących: przedpokoje, alkowy, korytarze, werandy, łazienki, spiżarnie, loggie i podobnych.

3. Przy opróżnianiu pomieszczeń i lokali niemieszkalnych, w szczególności garażu, stajni, obory lub sklepu, pobiera się opłatę za każde pomieszczenie, jak za izbę.

Art. 52. (uchylony)

9)     Uznany wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 października 2015 r., sygn. akt P 3/14 (Dz. U. poz. 1670), który wszedł w życie z dniem 22 października 2015 r., za niezgodny Konstytucją RP w zakresie, w jakim nie przewiduje odrębnej stawki opłaty stałej za opróżnienie lokalu mieszkalnego z rzeczy i osób w sytuacji, gdy dłużnik po wezwaniu przez komornika dobrowolnie wykonał obowiązek w wyznaczonym terminie.

Art. 53. Za dokonanie spisu inwentarza albo innego spisu majątku pobiera się stałą opłatę w wysokości 10% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego za każdą rozpoczętą godzinę.

Art. 53a. 1. Opłatę stałą w wysokości 2% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego komornik pobiera od wierzyciela w przypadku otrzymania zlecenia poszukiwania majątku dłużnika w trybie art. 7971 Kodeksu postępowania cywilnego. W razie nieuiszczenia opłaty w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, komornik zwraca wniosek zawierający zlecenie.

2. W razie odnalezienia majątku dłużnika w trybie określonym w ust. 1 komornik pobiera opłatę stałą w wysokości 5% szacunkowej wartości tego majątku, nie więcej jednak niż 100% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Opłata ta ulega zmniejszeniu o kwotę opłaty pobranej na podstawie ust. 1. Przepis art. 49 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 54. Za wprowadzenie wierzyciela w posiadanie w przypadkach innych niż wymienione w art. 51 pobiera się opłatę stałą w wysokości 25% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, a w razie podjęcia egzekucji na skutek dalszych naruszeń posiadania, opłatę zwiększa się każdorazowo o 100%.

Art. 55. Za opieczętowanie lub zdjęcie pieczęci, bez dokonywania równoczesnego spisu, pobiera się opłatę stałą w wysokości 4% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego od każdej opieczętowanej izby lub innego pomieszczenia.

Art. 56. Za egzekucję inną niż wymieniona w art. 44–55 pobiera się opłatę stałą w wysokości 10% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego za każdą rozpoczętą godzinę czynności egzekucyjnych.

Art. 57. Za wszystkie czynności z udziałem Policji, Żandarmerii Wojskowej, wojskowych organów porządkowych, Straży Granicznej i Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego  pobiera  się  opłatę  stałą  w  wysokości  25%  przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.

Art. 58. Za udział w usunięciu oporu dłużnika oraz za wykonanie nakazu w sprawie osadzenia dłużnika w zakładzie karnym pobiera się opłatę w wysokości 25% przeciętnego     wynagrodzenia     miesięcznego.     Wykonanie     nakazu     osadzenia uzależnione jest od uiszczenia opłaty przez wierzyciela.

Art. 58a. (uchylony)

Art. 59. (uchylony)

Art. 60. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej, określa, w drodze rozporządzenia, wysokość opłat za czynności komorników niebędące czynnościami egzekucyjnymi, biorąc pod uwagę pracochłonność czynności oraz jako podstawę opłat przeciętne wynagrodzenie miesięczne.

Rozdział 8

Dochód komorników

Art. 61. (uchylony)

Art. 62. (uchylony)

Art. 63. 1. Z zastrzeżeniem odmiennej umowy zawartej między komornikiem i zastępcą komornika, o którym mowa w art. 26, zastępca komornika pobiera 25% dochodu zastępowanego komornika w pierwszym miesiącu sprawowania zastępstwa, a w następnych miesiącach – 50% tego dochodu.

2. Jeżeli przyczyną zastępstwa jest zawieszenie komornika w czynnościach, zastępcy komornika należy się do czasu ustania zawieszenia komornika w czynnościach dochód określony w ust. 1, nie dłużej jednak niż przez okres jednego roku. Po upływie jednego roku od dnia zawieszenia komornika w czynnościach zastępca komornika pobiera 100% dochodu zastępowanego komornika.

3.  Zastępcy komornika  ustanowionemu  w  związku  ze  śmiercią  albo odwołaniem komornika albo wygaśnięciem powołania na stanowisko komornika z mocy prawa należy się cały dochód.

4. Dochodem komornika, o którym mowa w ust. 1, 2 i 3, są pobrane i ściągnięte w danym miesiącu opłaty egzekucyjne oraz zwrot wydatków gotówkowych za przejazdy, określone w art. 39 ust. 2 pkt 3, pomniejszone o koszty działalności egzekucyjnej komornika i sumy określone w niniejszym artykule.

5. Komornikowi odwołanemu albo komornikowi, którego powołanie na stanowisko  komornika  wygasło  z  mocy  prawa  albo  spadkobiercom  zmarłego komornika należą się opłaty prawomocnie ustalone przed odwołaniem komornika albo wygaśnięciem powołania na stanowisko komornika z mocy prawa albo śmiercią komornika.

6. Przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio do zastępcy komornika ustanowionego w związku z odwołaniem komornika albo wygaśnięciem powołania na stanowisko komornika z mocy prawa albo śmiercią komornika oraz do jego spadkobierców.

Rozdział 9

Nadzór nad komornikami

Art. 64. 1. Nadzór zwierzchni nad działalnością komorników i działalnością samorządu komorniczego sprawuje Minister Sprawiedliwości. Nadzór ten nie może wkraczać w działania podlegające nadzorowi sądu.

2. Nadzór nad działalnością komorników sprawuje Minister Sprawiedliwości przez prezesów sądów okręgowych, sędziów-wizytatorów, a w zakresie kontroli finansowej – przez osoby upoważnione.

3. Minister Sprawiedliwości lub, z jego upoważnienia, prezes sądu okręgowego może zlecić sędziemu-wizytatorowi, a w uzasadnionych przypadkach w zakresie kontroli finansowej – osobie upoważnionej, przeprowadzenie wizytacji w określonej kancelarii.

Art. 65. 1. Krajowa Rada Komornicza sprawuje nadzór nad komornikami niezależnie od nadzoru sprawowanego przez Ministra Sprawiedliwości i prezesów sądów.

2. Krajowa Rada Komornicza wyznacza komorników-wizytatorów spośród komorników, którzy są obowiązani dokonywać wizytacji w kancelariach danego okręgu. Wizytacja kancelarii powinna być przeprowadzona co najmniej raz w ciągu

3 lat.

3. Przedmiotem nadzoru, o którym mowa w ust. 1, jest terminowość, rzetelność i skuteczność postępowania egzekucyjnego.

4. Osoby powołane do sprawowania nadzoru nad działalnością komorników mają prawo wglądu w czynności komorników, mogą żądać wyjaśnień oraz w razie stwierdzenia uchybień mogą wystąpić do sądu o wydanie zarządzenia w trybie art.

759 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego.

Art. 66. 1. Komornik jest obowiązany złożyć przed dniem 1 lutego każdego roku roczne sprawozdanie ze swojej działalności.

2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, komornik składa prezesowi właściwego sądu apelacyjnego, a kopie tego sprawozdania przekazuje prezesowi właściwego sądu okręgowego oraz radzie właściwej izby komorniczej.

3. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej,  określi,  w  drodze  rozporządzenia,  zakres  sprawozdania,  o  którym mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę, że dane wskazywane w sprawozdaniu powinny stworzyć odpowiednie warunki do oceny stanu egzekucji w obszarze właściwości sądu apelacyjnego, w szczególności pod kątem sprawności i skuteczności egzekucji oraz występujących tendencji w zakresie ruchu spraw egzekucyjnych.

Art. 67. 1. Rada izby komorniczej przekazuje Krajowej Radzie Komorniczej po dwa egzemplarze protokołów wizytacji i wniosków, poleceń powizytacyjnych oraz sprawozdania zbiorcze kancelarii, a także uchwały i protokoły walnych zgromadzeń komorników izb komorniczych.

2. Krajowa Rada Komornicza przedkłada Ministrowi Sprawiedliwości uchwały i protokoły walnych zgromadzeń izb komorniczych oraz Krajowego Zjazdu Komorników, a także własne sprawozdanie roczne wraz z bilansem, w terminie dwóch tygodni od dnia ich otrzymania lub sporządzenia.

3. Minister Sprawiedliwości może zażądać, w razie potrzeby, od Prezesa Krajowej Rady Komorniczej i rad izb komorniczych również innych dokumentów niż określone w ust. 2.

4. Rada izby komorniczej przekazuje prezesowi właściwego sądu okręgowego odpisy protokołów wizytacji, wniosków i poleceń powizytacyjnych, o których mowa w ust. 1.

Art. 68. 1. Minister Sprawiedliwości może zwrócić się do Sądu Najwyższego z wnioskiem o uchylenie uchwały samorządu komorniczego sprzecznej z prawem w terminie 6 miesięcy od dnia jej otrzymania.

2. Sąd Najwyższy oddala skargę lub uchyla zaskarżoną uchwałę i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania właściwemu organowi samorządu komorniczego ze wskazaniami co do sposobu jej załatwienia.

Art. 69. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Komorniczej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe przepisy o biurowości i ewidencji operacji finansowych kancelarii komorniczych. W rozporządzeniu należy uwzględnić potrzeby szczegółowej ewidencji spraw prowadzonych w kancelarii, uwidocznienia przebiegu czynności, zapewnienia przejrzystości wpisów oraz odzwierciedlenia wszystkich operacji finansowych dokonywanych przez komornika, a także stwarzania możliwości kontroli poprawności dokonywanych operacji finansowych.

Art. 70. Polecenia i wnioski z wizytacji stanowią dla Krajowej Rady Komorniczej i rad izb komorniczych materiał do obowiązkowego, stałego szkolenia komorników.

Rozdział 10

Odpowiedzialność dyscyplinarna

Art. 71. Komornik odpowiada dyscyplinarnie za zawinione działania lub zaniechania, a w szczególności za:

1)     naruszenie powagi i godności urzędu;

2)     rażącą obrazę przepisów prawa;

3)     niewykonanie poleceń powizytacyjnych;

4)     wydatkowanie  środków  podlegających  dokumentacji  na  działalność  rażąco niezgodną z ich przeznaczeniem;

5)     podejmowanie czynności z nieuzasadnioną zwłoką;

6)     naruszenie właściwości określonej w art. 8.

Art. 72. 1. Karami dyscyplinarnymi są:

1)     upomnienie;

2)     nagana;

3)     kara  pieniężna  w granicach  od  dwukrotnej  do  trzydziestokrotnej  wysokości przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego;

3a)   kara zawieszenia komornika w czynnościach na okres od 6 miesięcy do 2 lat;

4)     wydalenie ze służby komorniczej.

1a. Komisja   dyscyplinarna   może   orzec   o podaniu   treści   prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego do publicznej wiadomości w określony sposób, jeżeli uzna to za celowe ze względu na okoliczności sprawy. Podanie treści prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego do publicznej wiadomości następuje na koszt skazanego.

2. Wymierzenie kary, o której mowa w ust. 1 pkt 2–3a, pociąga za sobą utratę przez  skazanego  funkcji  pełnionych  w organach  samorządu  komorniczego  oraz komisji  dyscyplinarnej,  a także  utratę  biernego  prawa  wyborczego  do  organów samorządu   komorniczego   i komisji   dyscyplinarnej   na   okres   3 lat   od   dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.

3. Kary pieniężne są przekazywane na rzecz Krajowej Rady Komorniczej.

4.  W  przypadku  wygaśnięcia  powołania  na  stanowisko  komornika  z  mocy prawa w związku z orzeczeniem kary dyscyplinarnej, o której mowa w ust. 1 pkt 4, osoba może ponownie ubiegać się o powołanie na stanowisko komornika po upływie 10 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

5. Skazanie  na  kary,  o których  mowa  w ust. 1  pkt 1  i 2,  ulega  zatarciu  po upływie 3 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.

5a. Skazanie na kary, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 3a, ulega zatarciu po upływie 3 lat od dnia wykonania kary.

6. Skazanie na karę, o której mowa w ust. 1 pkt 4, ulega zatarciu po upływie 15 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.

7. Jeżeli   w okresach,   o których   mowa   w ust. 5–6,   nastąpi   skazanie   za popełnienie innego czynu, zatarcie skazania następuje z upływem terminu zatarcia ostatniego skazania.

8. Z chwilą zatarcia skazania wykreśla się wzmiankę o ukaraniu i usuwa z akt osobowych dokumenty dotyczące ukarania.

Art. 72a. 1. Do aplikantów i asesorów komorniczych stosuje się odpowiednio przepisy o odpowiedzialności dyscyplinarnej komorników, z zastrzeżeniem ust. 2–6.

2. Karami dyscyplinarnymi są:

1)     upomnienie;

2)     nagana;

3)     kara  pieniężna  w granicach  od  jednokrotnej  do  dziesięciokrotnej  wysokości przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego;

4)     odpowiednio  skreślenie  z  listy  aplikantów  komorniczych  albo  skreślenie  z wykazu asesorów komorniczych.

3. Skazany na karę nagany lub na karę pieniężną nie może być powołany na stanowisko komornika w ciągu roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

4. Osoba skreślona z listy aplikantów komorniczych może ponownie przystąpić do egzaminu konkursowego nie wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

5. Osoba skreślona z wykazu asesorów komorniczych może zostać ponownie powołana na stanowisko asesora komorniczego po upływie 5 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

6. Wykonanie kar wobec aplikantów i asesorów komorniczych należy odpowiednio do rady właściwej izby komorniczej oraz do prezesa właściwego sądu apelacyjnego.

7. Skazanie na kary, o których mowa w ust. 2 pkt 4, ulega zatarciu po upływie 15 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.

Art. 73. 1. Po upływie 5 lat od dnia popełnienia czynu nie można wszcząć postępowania  dyscyplinarnego,  a postępowanie  wszczęte  ulega  umorzeniu.  Jeżeli jednak czyn zawiera znamiona przestępstwa, przedawnienie dyscyplinarne nie może nastąpić  wcześniej  niż  przedawnienie  przewidziane  w ustawie  z dnia  6 czerwca

1997 r. – Kodeks karny.

2. Bieg  przedawnienia  dyscyplinarnego  przerywa  się  przez  każdą  czynność procesową  rzecznika  dyscyplinarnego  w sprawie  lub  złożenie  przez  podmiot, o którym     mowa     w art. 74     ust. 1,     wniosku     o wszczęcie     postępowania dyscyplinarnego.

3. Po każdym przerwaniu przedawnienia, biegnie ono na nowo.

Art. 74. 1. Wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego mogą złożyć Minister Sprawiedliwości, prezesi sądów, sędziowie-wizytatorzy, organy samorządu komorniczego oraz komornicy-wizytatorzy.

2. Wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego złożony przez Ministra Sprawiedliwości wszczyna postępowanie dyscyplinarne. Jeżeli wcześniej wszczęto postępowanie dyscyplinarne co do tego samego czynu obwinionego i postępowanie toczy się, komisja dyscyplinarna dołącza wniosek Ministra Sprawiedliwości do tego postępowania w celu łącznego rozpoznania.

3.  Minister  Sprawiedliwości,  składając  wniosek  o  wszczęcie  postępowania dyscyplinarnego, może zawiesić komornika w czynnościach.

4. Na postanowienie Ministra Sprawiedliwości  o zawieszeniu komornika w czynnościach przysługuje zażalenie do Sądu Okręgowego w Warszawie, w terminie

7  dni  od  dnia  doręczenia  postanowienia.  Przepisy  art.  78  ust.  3–5  stosuje  się odpowiednio.

Art. 75. 1. Sprawy dyscyplinarne w pierwszej instancji rozpoznaje komisja dyscyplinarna.

2. (uchylony)

3. (uchylony)

4. (uchylony)

Art. 75a. 1. Krajowa Rada Komornicza powołuje komisję dyscyplinarną w liczbie 22 członków spośród kandydatów zgłoszonych w liczbie 3 przez radę każdej izby komorniczej, spośród komorników będących członkami danej izby.

1a. Członkiem komisji dyscyplinarnej może być osoba zajmująca stanowisko komornika przez okres co najmniej 5 lat, która ukończyła wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej   Polskiej   i uzyskała   tytuł   magistra   lub   zagraniczne   studia prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Kadencja komisji dyscyplinarnej trwa 4 lata.

3.  Spośród  członków  komisji  dyscyplinarnej  Krajowa  Rada  Komornicza powołuje przewodniczącego i dwóch wiceprzewodniczących komisji.

4. Krajowa Rada Komornicza może odwołać przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego  komisji  dyscyplinarnej  na  wniosek  co  najmniej  połowy składu komisji lub na wniosek co najmniej połowy składu Krajowej Rady Komorniczej.

5. Obsługę komisji dyscyplinarnej zapewnia Krajowa Rada Komornicza.

Art. 75b. 1. Krajowa Rada Komornicza odwołuje członka komisji dyscyplinarnej przed upływem kadencji, jeżeli:

1)     zrzekł się funkcji członka komisji;

2)     zostało wszczęte przeciwko niemu postępowanie karne lub dyscyplinarne;

3)     utracił    prawo   wykonywania    zawodu   komornika    w   wyniku    orzeczenia dyscyplinarnego,              orzeczenia      sądowego, odwołania                    przez             Ministra  Sprawiedliwości albo wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa;

4)     został zawieszony w czynnościach komornika.

2. W trakcie trwania kadencji skład komisji dyscyplinarnej może być uzupełniony, z tym że mandat nowego członka wygasa wraz z upływem kadencji komisji dyscyplinarnej.

3. Po upływie kadencji członkowie komisji dyscyplinarnej pełnią swoją funkcję do zakończenia prowadzonego przez nich postępowania dyscyplinarnego, chyba że zachodzi konieczność prowadzenia postępowania dyscyplinarnego od początku.

Art.   75c.   Członkowie   komisji   dyscyplinarnej   są   niezawiśli   w   zakresie orzekania.

Art. 75d. 1. Komisja dyscyplinarna rozpoznaje sprawy dyscyplinarne w trzyosobowym składzie orzekającym.

2. (uchylony)

Art. 75e. 1. Przewodniczący komisji dyscyplinarnej kieruje jej pracami, a w szczególności wyznacza terminy posiedzeń i przedstawia akta sprawy sądowi odwoławczemu.

2.   W   razie  nieobecności   przewodniczącego   komisji   dyscyplinarnej   jego obowiązki wykonuje wiceprzewodniczący.

Art. 75f. 1.  Stronami  w postępowaniu  dyscyplinarnym  są  podmiot,  który złożył   wniosek   o wszczęcie   postępowania   dyscyplinarnego   (wnioskodawca), oskarżyciel, obwiniony i pokrzywdzony.

2. Oskarżycielem w postępowaniu dyscyplinarnym jest rzecznik dyscyplinarny. Niezależnie     od     działania     rzecznika     dyscyplinarnego,     jako     oskarżyciel w postępowaniu   dyscyplinarnym   mogą   występować   Minister   Sprawiedliwości, prezesi sądów, sędziowie-wizytatorzy, organy samorządu komorniczego oraz komornicy-wizytatorzy.

3. Obwinionym jest komornik, asesor komorniczy albo aplikant komorniczy, przeciwko któremu złożono wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.

Art. 75fa. 1. Rzecznika dyscyplinarnego powołuje Minister Sprawiedliwości, spośród trzech kandydatów przedstawionych przez Krajową Radę Komorniczą.

2. Rzecznik dyscyplinarny może wykonywać czynności przy pomocy swoich zastępców.

3. Minister  Sprawiedliwości  powołuje  zastępców  rzecznika  dyscyplinarnego w liczbie  nie  większej  niż  trzech,  spośród  kandydatów  przedstawionych  przez rzecznika dyscyplinarnego po uzyskaniu opinii Krajowej Rady Komorniczej.

4. Kadencja rzecznika dyscyplinarnego i jego zastępców trwa 4 lata licząc od dnia powołania.

5. Obsługę  rzecznika  dyscyplinarnego  i jego  zastępców  zapewnia  Krajowa

Rada Komornicza.

6. Do odwołania rzecznika dyscyplinarnego i jego zastępców przepis art. 75b stosuje się odpowiednio.

Art. 75g. 1. Obwiniony może korzystać z pomocy obrońcy, którym może być adwokat, radca prawny albo komornik.

2. Obwiniony może ustanowić najwyżej dwóch obrońców

Art. 75ga. 1. Rzecznik dyscyplinarny wszczyna dochodzenie z urzędu albo na wniosek podmiotu, o którym mowa w art. 74 ust. 1.

2. Wniosek o wszczęcie dochodzenia wiąże rzecznika dyscyplinarnego.

3. O wszczęciu       dochodzenia       rzecznik       dyscyplinarny       zawiadamia wnioskodawcę, Ministra Sprawiedliwości, Krajową Radę Komorniczą oraz izbę komorniczą, której obwiniony jest członkiem. Jeżeli obwinionym jest aplikant komorniczy    albo    asesor    komorniczy,    rzecznik    dyscyplinarny    o wszczęciu dochodzenia zawiadamia ponadto prezesa właściwego sądu apelacyjnego oraz komornika, który zatrudnia aplikanta komorniczego albo asesora komorniczego.

4. Jeżeli   czyn,   którego   popełnienie   zarzuca   się   obwinionemu   stanowi przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, rzecznik dyscyplinarny niezwłocznie zawiadamia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa prokuratora.

Art. 75gb. Za nieusprawiedliwione niestawiennictwo, odmowę złożenia zeznań lub przyrzeczenia sąd rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania świadka lub biegłego nakłada grzywnę na świadka lub biegłego, na wniosek rzecznika dyscyplinarnego.   O skutkach   niestawiennictwa,   odmowy   złożenia   zeznań   lub przyrzeczenia należy pouczyć świadka lub biegłego przy wezwaniu do złożenia zeznań albo sporządzenia opinii.

Art. 75gc. 1. Rzecznik dyscyplinarny przy wszczęciu dochodzenia lub w jego toku   może   wystąpić   do   komisji   dyscyplinarnej   o zawieszenie   komornika w czynnościach.   Przepis   art. 74   ust. 3 stosuje   się,   a przepisy  art. 78   ust. 2,   4 i 5 stosuje się odpowiednio.

2. Na   postanowienie   komisji   dyscyplinarnej   w przedmiocie   zawieszenia w czynnościach stronom przysługuje zażalenie do Sądu Okręgowego w Warszawie w terminie tygodniowym od dnia doręczenia postanowienia.

3. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie jest niezaskarżalne.

Art. 75gd. 1.   Rzecznik   dyscyplinarny   po   uznaniu,   że   dowody   zebrane w dochodzeniu   są   wystarczające   do   wszczęcia   postępowania   przed   komisją dyscyplinarną, składa wniosek o ukaranie.

2. Złożenie  wniosku  przez  rzecznika  dyscyplinarnego  albo  przez  podmiot, o którym  mowa  w art. 75f  ust. 2  zdanie  drugie,  wszczyna  postępowanie  przed komisją dyscyplinarną.

Art. 75ge. 1. Rzecznik dyscyplinarny może przed wszczęciem postępowania przed komisją dyscyplinarną umorzyć dochodzenie, które prowadził, jeżeli:

1)     czynu    nie    popełniono    albo    czyn    nie    zawiera    znamion    przewinienia dyscyplinarnego;

2)     postępowanie  dyscyplinarne  co  do  tego  samego  czynu  zostało  wszczęte wcześniej  albo  prawomocnie  zakończone,  z uwzględnieniem  art. 74  ust. 2 zdanie drugie.

2. Odpis postanowienia o umorzeniu dochodzenia doręcza się obwinionemu, wnioskodawcy,  Ministrowi  Sprawiedliwości,  Prezesowi  Krajowej  Rady Komorniczej oraz izbie komorniczej, której obwiniony jest członkiem. Jeżeli obwinionym  jest  aplikant  komorniczy  albo  asesor  komorniczy,  postanowienie o umorzeniu   dochodzenia   rzecznik   dyscyplinarny   doręcza   ponadto   prezesowi właściwego sądu apelacyjnego oraz komornikowi, który zatrudnia aplikanta komorniczego albo asesora komorniczego.

3. Na  postanowienie  rzecznika  dyscyplinarnego  o umorzeniu  dochodzenia podmiotowi,  o którym  mowa  w art. 74  ust. 1,  oraz  Prezesowi  Krajowej  Rady Komorniczej  przysługuje  zażalenie  do  sądu   okręgowego   właściwego  według siedziby  kancelarii   obwinionego   komornika   lub   siedziby  kancelarii,   w której obwiniony aplikant komorniczy albo asesor komorniczy był lub jest zatrudniony, w terminie tygodniowym od dnia doręczenia odpisu postanowienia.

Art.  75gf. 1. Przewodniczący komisji dyscyplinarnej w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku o ukaranie wyznacza skład orzekający i przewodniczącego spośród jego członków.

2. Postępowanie przed komisją dyscyplinarną jest jawne

3. Komisja  dyscyplinarna  rozpoznaje  sprawy  dyscyplinarne  na  rozprawie, której termin wyznacza przewodniczący komisji dyscyplinarnej.

4. Wyznaczając   termin   rozprawy   przewodniczący   komisji   dyscyplinarnej wydaje niezbędne zarządzenia, w szczególności:

1)     zawiadamia     oskarżyciela,     pokrzywdzonego    i jego     pełnomocnika     oraz obwinionego i jego obrońcę o terminie rozprawy;

2)     wzywa do stawiennictwa obwinionego, świadków i biegłych;

3)     zarządza dołączenie niezbędnych dokumentów.

5. Obwinionemu i jego obrońcy doręcza się, wraz z odpisem zarządzenia o terminie   rozprawy,   odpis   wniosku   o ukaranie   z pouczeniem   o prawie wniesienia na piśmie odpowiedzi na ten wniosek w terminie tygodniowym od dnia jego doręczenia, z jednoczesnym poinformowaniem o skutkach doręczeń, o których mowa w art. 75i ust. 2.

Art. 75h. 1.   Komisja   dyscyplinarna   dąży   do   tego,   aby   sprawa   została rozpoznana na pierwszej rozprawie.

2. Z ważnych powodów przewodniczący może odroczyć rozprawę na czas nie dłuższy niż 30 dni.

3.  Rozprawę odroczoną prowadzi się w dalszym ciągu, chyba że skład komisji dyscyplinarnej uległ zmianie.

Art. 75i. 1. Rozprawa przed komisją dyscyplinarną odbywa się bez względu na niestawiennictwo stron prawidłowo powiadomionych o terminie rozprawy, chyba że strona usprawiedliwi swoją nieobecność przedkładając zaświadczenie biegłego lekarza sądowego o niemożności udziału w rozprawie i wniesie o jej odroczenie.

2. Obwinionemu   komornikowi   doręczeń   dokonuje   się   również   na   adres prowadzonej  kancelarii,  a obwinionemu  asesorowi  komorniczemu  i aplikantowi komorniczemu  –  również  na  adres  kancelarii,  w której  są  zatrudnieni  chyba,  że komornik,  asesor  komorniczy  lub  aplikant  komorniczy  wskażą  inny  adres  do doręczeń.

3. Strony postępowania dyscyplinarnego, Prezes Krajowej Rady Komorniczej, Minister Sprawiedliwości oraz osoby przez nich upoważnione mogą zasięgać informacji   o przebiegu   oraz   wyniku   postępowania   dyscyplinarnego,   a także przeglądać akta sprawy i otrzymywać odpisy, kopie lub wyciągi z tych akt.

4. W toku postępowania dyscyplinarnego, za zgodą obwinionego, pisma mogą być doręczane także za pośrednictwem telefaksu lub poczty elektronicznej. W takim przypadku dowodem doręczenia jest potwierdzenie transmisji danych.

Art.   75j.   Protokolantem   posiedzenia   komisji   dyscyplinarnej   może   być komornik, asesor komorniczy albo aplikant komorniczy wyznaczony przez przewodniczącego komisji dyscyplinarnej.

Art. 75k. Jeżeli obwiniony przyznaje się do popełnienia czynu podlegającego odpowiedzialności dyscyplinarnej, komisja dyscyplinarna, za zgodą stron, może nie przeprowadzać postępowania dowodowego lub przeprowadzić je częściowo.

Art. 75l. 1. Komisja dyscyplinarna wymierza karę, przewidzianą w ustawie, według swojego uznania, bacząc, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy obwinionego, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej komorników, asesorów i aplikantów komorniczych.

2. Wymierzając karę komisja dyscyplinarna uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się obwinionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, właściwości i warunki osobiste obwinionego oraz zachowanie się po popełnieniu czynu, a zwłaszcza starania o naprawienie szkody.

Art. 75m. 1.    Komisja     dyscyplinarna     z urzędu    sporządza     uzasadnienie orzeczenia w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia orzeczenia.

2. Uzasadnienie    orzeczenia    doręcza    się    z urzędu    stronom,    Ministrowi Sprawiedliwości i Prezesowi Krajowej Rady Komorniczej.

3. Uzasadnienia orzeczenia nie sporządza się z urzędu w sprawach, w których uwzględniono w całości wniosek podmiotu, o którym mowa w art. 75f ust. 2 zdanie drugie, wniosek rzecznika dyscyplinarnego o wydanie orzeczenia i wymierzenie kary dyscyplinarnej oraz obwiniony przyznał się do popełnienia czynu i za zgodą stron nie przeprowadzano postępowania dowodowego lub przeprowadzono je częściowo.

4. W przypadkach,   o których   mowa   w ust. 3,   uzasadnienie   sporządza   się wyłącznie na wniosek strony, Ministra Sprawiedliwości lub Prezesa Krajowej Rady Komorniczej, zgłoszony w terminie zawitym 7 dni od dnia doręczenia orzeczenia.

Art. 75ma. 1. Od orzeczeń i postanowień kończących postępowanie w sprawie przysługuje  stronom,  rzecznikowi  dyscyplinarnemu,  Ministrowi  Sprawiedliwości i Prezesowi   Krajowej   Rady   Komorniczej   odwołanie   do   sądu   okręgowego właściwego według siedziby kancelarii obwinionego komornika lub siedziby kancelarii, w której obwiniony aplikant komorniczy albo asesor komorniczy był lub jest   zatrudniony,    w terminie   30 dni   od   dnia   doręczenia   orzeczenia   albo postanowienia wraz z uzasadnieniem.

2. Odwołanie wnosi się za pośrednictwem komisji dyscyplinarnej, która wydała zaskarżone orzeczenie albo postanowienie.

3. Orzeczenie wraz z uzasadnieniem, wydane przez sąd okręgowy, o którym mowa  w ust. 1,  doręcza  się  stronom,  Ministrowi  Sprawiedliwości  oraz  Krajowej Radzie Komorniczej.

4. Od orzeczenia sądu okręgowego nie przysługuje kasacja.

Art. 75n. 1. Odpis prawomocnego orzeczenia komisja dyscyplinarna doręcza Ministrowi Sprawiedliwości, Krajowej Radzie Komorniczej i radzie właściwej izby komorniczej. W przypadku asesora komorniczego odpis prawomocnego orzeczenia przesyła się również właściwemu prezesowi sądu apelacyjnego.

2.  Orzeczenie,  o  którym  mowa w  ust.  1,  rada właściwej  izby komorniczej załącza do akt komornika, asesora lub aplikanta komorniczego.

3.  Komisja  dyscyplinarna  przechowuje  akta  postępowania  dyscyplinarnego przez 10 lat, licząc od dnia uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.

Art. 75o. 1.    Koszty    postępowania    dyscyplinarnego    tymczasowo    ponosi

Krajowa Rada Komornicza.

2. Wysokość zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego określa, w drodze  uchwały,  Krajowa  Rada  Komornicza,  mając  na  względzie  przeciętne koszty postępowania.

3. W przypadku prawomocnego skazania koszty postępowania dyscyplinarnego ponosi skazany.

Art. 76. 1.  Wykonanie  prawomocnego  orzeczenia  co  do  kary  wydalenia  ze służby komorniczej należy do Ministra Sprawiedliwości.

2. Wykonanie  prawomocnego  orzeczenia  co  do  kary  pieniężnej  należy  do Prezesa Krajowej Rady Komorniczej, wykonanie kary skreślenia asesora komorniczego  z wykazu  asesorów  komorniczych  –  do  prezesa  właściwego  sądu apelacyjnego, a wykonanie pozostałych kar – do rady właściwej izby komorniczej.

3. Prawomocne orzeczenie komisji dyscyplinarnej co do kary pieniężnej oraz zasądzonych  kosztów  postępowania  dyscyplinarnego  stanowi  tytuł  egzekucyjny w rozumieniu art. 777 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego i po nadaniu mu klauzuli wykonalności przez sąd rejonowy właściwy ze względu  na  siedzibę  kancelarii  skazanego  komornika  lub  siedzibę  kancelarii, w której   skazany  aplikant   komorniczy  albo   asesor  komorniczy  był   lub   jest zatrudniony,  podlega  wykonaniu  w drodze  egzekucji  sądowej.  Wpływy  z kar pieniężnych Krajowa Rada Komornicza przeznacza na działalność komisji dyscyplinarnej oraz potrzeby samorządu komorniczego.

4. W postępowaniu  egzekucyjnym,  o którym  mowa  w ust. 3,  czynności  za wierzyciela podejmuje Prezes Krajowej Rady Komorniczej.

Art. 77. (uchylony)

Art. 78. 1.  Niezależnie  od  uprawnień  Ministra  Sprawiedliwości,  o których mowa    w art. 74    ust. 3,    komisja    dyscyplinarna    może    zawiesić    komornika w czynnościach, w przypadku gdy przeciwko komornikowi wszczęto postępowanie dyscyplinarne lub karne albo prowadzone jest postępowanie o umyślne przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo skarbowe.

2. Odpis  postanowienia  o zawieszeniu  komornika  w czynnościach  komisja dyscyplinarna doręcza stronom, Ministrowi Sprawiedliwości, Krajowej Radzie Komorniczej oraz radzie właściwej izby komorniczej. Jeżeli skazanym jest aplikant komorniczy    albo    asesor    komorniczy,    odpis    postanowienia    o zawieszeniu w czynnościach  aplikanta  komorniczego  albo  asesora  komorniczego  przesyła  się również   prezesowi   właściwego   sądu   apelacyjnego   oraz   komornikowi,   który zatrudnia aplikanta komorniczego albo asesora komorniczego.

3. Na   postanowienie   o zawieszeniu   komornika   w czynnościach   stronom przysługuje zażalenie do Sądu Okręgowego w Warszawie, w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.

4. Wniesienie       zażalenia       nie       wstrzymuje       zawieszenia      komornika w czynnościach.

5. Zawieszenie  komornika  w czynnościach   ustaje  z dniem   prawomocnego zakończenia postępowania dyscyplinarnego, chyba że:

1)     komisja   dyscyplinarna   uchyliła   je   wcześniej,   z tym   że   nie   dotyczy  to zawieszenia, o którym mowa w art. 74 ust. 3;

2)     prawomocnie orzeczona została kara wymieniona w art. 72 ust. 1 pkt 4.

6. W czasie zawieszenia komornika w czynnościach zawiesza się go z mocy prawa w pełnieniu wszelkich funkcji w samorządzie komorniczym.

2. Na uchwałę o zawieszeniu w czynnościach komornika przysługuje zażalenie do Sądu Okręgowego w Warszawie, w terminie 7 dni od dnia doręczenia uchwały.

3. Wniesienie zażalenia nie uchyla zawieszenia.

4. Zawieszenie w czynnościach ustaje z dniem prawomocnego zakończenia postępowania dyscyplinarnego, chyba że:

1)     komisja dyscyplinarna uchyliła je wcześniej;

2)     prawomocnie orzeczona została kara wymieniona w art. 72 ust. 1 pkt 4.

5. W czasie zawieszenia w czynnościach komornika zawiesza się z mocy prawa wszelkie funkcje pełnione przez niego w samorządzie komorniczym.

Art. 78a. (uchylony)

Art. 78b. Do   postępowania   dyscyplinarnego   w zakresie   nieuregulowanym w niniejszej  ustawie  stosuje  się  odpowiednio  przepisy  ustawy  z dnia  6 czerwca

1997 r. – Kodeks postępowania karnego.

Rozdział 11

Samorząd komorniczy

Art. 79. 1. Komornicy tworzą samorząd komorniczy.

2. Samorząd komorniczy obejmuje:

1)     Krajowy Zjazd Komorników;

2)     Krajową Radę Komorniczą;

3)     walne zgromadzenia komorników izb komorniczych;

4)     izby komornicze.

3. Krajowa Rada Komornicza i izby komornicze posiadają osobowość prawną.

4. Kadencja władz samorządu komorniczego trwa 4 lata.

Art. 80. 1. Najwyższą władzą samorządu komorniczego jest Krajowy Zjazd Komorników.

2. Krajowy Zjazd Komorników wybiera Prezesa Krajowej Rady Komorniczej, Krajową Komisję Rewizyjną oraz określa siedzibę władz.

3. Członków Krajowej Rady Komorniczej wybierają walne zgromadzenia komorników izb komorniczych po dwóch z każdej izby komorniczej.

4. Krajowy Zjazd Komorników jest zwoływany dla zaopiniowania uchwał w najważniejszych sprawach dotyczących komorników i warunków ich pracy.

Art. 81. 1. Zwyczajny Krajowy Zjazd Komorników jest zwoływany co 2 lata.

2. Nadzwyczajny Krajowy Zjazd Komorników może być zwołany w każdym czasie na żądanie Ministra Sprawiedliwości albo na żądanie co najmniej trzech izb komorniczych, albo na mocy uchwały Krajowej Rady Komorniczej.

3. Tematyka i problemy do rozstrzygnięcia powinny być podane radom izb komorniczych na miesiąc przed zwołaniem Krajowego Zjazdu Komorniczego.

Art.  82.  Krajowa  Rada  Komornicza  jest  związana  uchwałami  Krajowego Zjazdu Komorników i w swoich poczynaniach nie może wykroczyć poza upoważnienia określone w uchwałach i ustawie.

Art. 83. Krajowa Rada Komornicza jest reprezentantem komorników.

Art. 84. 1. Prezes Krajowej Rady Komorniczej reprezentuje ją na zewnątrz, kieruje jej pracami i przewodniczy na posiedzeniach. W razie nieobecności Prezesa jego obowiązki wykonuje wiceprezes.

2. Uchwały Krajowej Rady Komorniczej są wykonywane przez Prezesa lub wyznaczonych jej członków.

3. Oświadczenia woli w sprawach majątkowych Krajowa Rada Komornicza wyraża w formie uchwały.

4. Krajowa Rada Komornicza na posiedzeniu dokonuje podziału czynności między swoich członków, jak również uchwala regulamin swojej pracy. Dokumenty te Krajowa Rada Komornicza doręcza Ministrowi Sprawiedliwości i radom wszystkich izb komorniczych.

Art.  85.  1.  Do  zakresu  działania  Krajowej  Rady  Komorniczej  należy  w szczególności:

1)     wyrażanie   opinii   w   przedmiocie   odwoływania   komorników   i   asesorów komorniczych;

2)     wyrażanie   opinii   w   sprawach   dotyczących   biurowości   i   rachunkowości obowiązujących w kancelariach i w innych sprawach dotyczących przepisów, organizacji i funkcjonowania komornika i kancelarii;

3)     wyrażanie   opinii   w   sprawach   zmian   przepisów   dotyczących   egzekucji, wykonywania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia i funkcjonowania komorników;

4)     wyrażanie opinii w sprawach przedstawianych przez Ministra Sprawiedliwości lub organy samorządu komorniczego;

5)     wyrażanie opinii w sprawach zasad etyki zawodowej;

6)     współdziałanie w organizowaniu egzaminu komorniczego;

7)     ustalanie     wysokości     składek     miesięcznych     na     potrzeby     samorządu komorniczego oraz zasad ich wydatkowania;

7a)   ustalanie wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego;

8)     wyznaczanie komorników-wizytatorów dla poszczególnych izb komorniczych;

8a)   przedstawianie     Ministrowi     Sprawiedliwości     kandydatów   na    rzecznika dyscyplinarnego wraz z opinią o poszczególnych kandydatach;

8b)   opiniowanie kandydatów na zastępców rzecznika dyscyplinarnego;

9)     zwoływanie Krajowego Zjazdu Komorników oraz jego organizacja;

10)  uchwalanie regulaminu działania Krajowej Rady Komorniczej oraz rad izb komorniczych, ze szczególnym uwzględnieniem procedury podejmowania uchwał oraz kwestii reprezentowania tych organów;

11)  uchwalanie ramowego regulaminu obrad walnego zgromadzenia komorników izby komorniczej;

12)   współpraca z organizacjami komorników innych krajów;

13)   wydawanie czasopisma zawodowego;

14)   prowadzenie działalności gospodarczej;

15) budowanie,  wynajmowanie  i  utrzymywanie  wspólnych  pomieszczeń magazynowych i hal aukcyjnych oraz utrzymywanie ciężkiego sprzętu transportowego;

16)   przechowywanie akt spraw, w których postępowanie zostało zakończone, oraz zbędnych urządzeń ewidencyjnych;

17) prowadzenie stron internetowych Krajowej Rady Komorniczej celem zamieszczania wymaganych przez przepisy prawa ogłoszeń i informacji;

18)   wykonywanie innych czynności przewidzianych przepisami prawa;

[19) współpraca z sądem prowadzącym elektroniczne postępowanie upominawcze w zakresie     prowadzenia     i aktualizowania     listy     komorników,     zasad potwierdzania danych do weryfikacji podpisu elektronicznego dla komorników, umożliwiających   dostęp   do   elektronicznych   tytułów   wykonawczych   i ich weryfikację.]

<19) współpraca  z  sądem  prowadzącym  elektroniczne  postępowanie upominawcze w zakresie prowadzenia i aktualizowania listy komorników, zasad potwierdzania danych do weryfikacji podpisu elektronicznego dla komorników, umożliwiających dostęp do elektronicznych tytułów wykonawczych  i  ich  weryfikację  oraz  z  sądami  prowadzącymi postępowania wieczystoksięgowe w zakresie identyfikacji komorników.> [.]

20) współpraca    z    podmiotem     prowadzącym    system     teleinformatyczny obsługujący zajęcie wierzytelności z rachunku bankowego;

21)   utworzenie  i  prowadzenie  systemu  teleinformatycznego  obsługującego elektroniczne licytacje publiczne.>

2. W zakresie prowadzenia działalności, o której mowa w ust. 1 pkt 14, oświadczenia woli w imieniu Krajowej Rady Komorniczej składa prezes lub wiceprezes oraz jeden z jej członków.

3. Krajowa Rada Komornicza może przekazać radzie izby komorniczej zadanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 15.

4. Krajowa Rada Komornicza składa Ministrowi Sprawiedliwości raz w roku, w terminie do 31 marca, informację o stanie egzekucji.

<Art. 85a. Rada izby komorniczej przekazuje niezwłocznie Krajowej Radzie Komorniczej aktualne informacje o komornikach, zastępcach komorników   oraz   asesorach   komorniczych.   Informacja   obejmuje   imię   i nazwisko komornika, zastępcy komornika lub asesora komorniczego, właściwą izbę  komorniczą,  datę  i  numer  decyzji  o  powołaniu  komornika  lub  asesora

Nowe brzmienie pkt 19 w art. 85 wejdzie w życie z dn. 1.04.2016 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 218 i 1311). Dodane pkt 20 i 21 w ust. 1 w art. 85 wejdą w życie z dn.8.09.2016 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1311). Dodany art. 85a wejdzie w życie z dn. 1.04.2016 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 218 i 1311). komorniczego, datę i numer decyzji o odwołaniu komornika lub asesora komorniczego, datę wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa, datę i numer zarządzenia o wyznaczeniu zastępcy komornika, oraz informacje o zawieszeniu w czynnościach zawodowych.>

Art.  86.  1.  Izbę  komorniczą  tworzą  komornicy  prowadzący  kancelarię  w okręgu sądu apelacyjnego.

2.  Siedzibą  izby  komorniczej  jest  miejscowość,  w  której  ma  siedzibę  sąd apelacyjny.

3. Członkostwo w izbie komorniczej powstaje z mocy prawa z dniem uzyskania przez komornika prawa wykonywania czynności, o których mowa w art. 2, i ustaje z dniem odwołania komornika albo wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa. Z dniem odwołania komornika albo wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa komornik przestaje pełnić wszelkie funkcje w organach samorządu komorniczego.

Art. 87. Organami izby komorniczej są:

1)     walne zgromadzenie komorników izby komorniczej;

2)     rada izby komorniczej;

3)     komisja rewizyjna.

Art. 88. 1. Walne zgromadzenia komorników izby komorniczej są zwyczajne i nadzwyczajne.

2. Zwyczajne walne zgromadzenie komorników izby komorniczej zwołuje rada izby komorniczej w pierwszym kwartale każdego roku.

3. Nadzwyczajne walne zgromadzenie komorników izby komorniczej zwoływane jest z inicjatywy Krajowej Rady Komorniczej na podstawie uchwały rady izby komorniczej albo na wniosek co najmniej 1/5 komorników izby komorniczej.

4. W walnym zgromadzeniu komorników izby komorniczej ma obowiązek uczestniczyć każdy członek danej izby komorniczej.

5. W walnym zgromadzeniu komorników izby komorniczej mają prawo uczestniczyć aplikanci i asesorzy komorniczy, jednakże nie mogą oni brać udziału w głosowaniu.

Art. 89. 1. Do kompetencji walnego zgromadzenia komorników izby komorniczej należy:

1)     wybór przewodniczącego i wiceprzewodniczącego oraz członków rady izby komorniczej;

2)     wybór członków Krajowej Rady Komorniczej;

3)     wybór komisji rewizyjnej w składzie przewodniczącego i 4 członków;

4)     zatwierdzanie    rocznego    sprawozdania   przedstawionego   przez    radę   izby komorniczej i zamknięcie okresu rachunkowego;

5)     uchwalenie budżetu;

6)     uchwalenie składek na określone cele;

7)     uchwalenie regulaminu działania;

8)     opiniowanie  innych  spraw  dotyczących  komorników,  o  które  zwróci  się Minister Sprawiedliwości.

2. Walne zgromadzenie komorników izby komorniczej wybiera przewodniczącego zgromadzenia i uchwala regulamin swojego działania w głosowaniu jawnym.

3. Walne zgromadzenie komorników izby komorniczej podejmuje uchwały w innych sprawach niż określone w ust. 2 w głosowaniu tajnym.

Art.  90.  1.  Decyzje  walnego  zgromadzenia  komorników  izby  komorniczej

zapadają w formie uchwał.

2. Do ważności uchwał walnego zgromadzenia komorników izby komorniczej wymagana jest zwykła większość głosów w obecności co najmniej 2/3 komorników

izby komorniczej. się z:

Art. 91. 1. Rada izby komorniczej działa w siedzibie izby komorniczej i składa

1)     7 osób – w izbach liczących do 100 komorników;

2)     9 osób – w izbach liczących powyżej 100 komorników.

2. Rada izby komorniczej na posiedzeniu dokonuje podziału czynności między swoich członków, jak również uchwala regulamin swojej pracy. Dokumenty te rada doręcza wszystkim komornikom izby komorniczej i Krajowej Radzie Komorniczej.

Art. 92. 1. Rada izby komorniczej reprezentuje izbę komorniczą.

2. Przewodniczący rady izby komorniczej reprezentuje ją na zewnątrz, kieruje jej pracami i przewodniczy na posiedzeniach. W razie nieobecności przewodniczącego, jego obowiązki wykonuje wiceprzewodniczący rady.

3. Uchwały rady izby komorniczej są wykonywane przez przewodniczącego lub wyznaczonych jej członków.

4. Oświadczenia woli w sprawach majątkowych rada izby komorniczej wyraża w formie uchwały.

Art. 93. 1. Do zakresu działania rady izby komorniczej należy:

1)     (uchylony)

2)     wyrażanie  opinii  w  sprawie  powoływania  i  odwoływania  komorników  i asesorów komorniczych;

3)     (uchylony)

4)     nadzór  nad  przestrzeganiem  przez  komorników  i  asesorów  komorniczych powagi i godności zawodu;

5)     zlecanie      komornikom-wizytatorom      dokonania     wizytacji      wyznaczonej kancelarii;

6)     organizowanie doskonalenia zawodowego komorników;

7)     organizowanie szkolenia aplikantów komorniczych;

8)     zarząd majątkiem izby komorniczej;

9)     zwoływanie     walnych     zgromadzeń     komorników     izby     komorniczej     i wykonywanie uchwał tych zgromadzeń;

10)   prowadzenie rejestrów komorników, asesorów i aplikantów komorniczych oraz rejestru kancelarii i ich siedzib w obrębie danej izby komorniczej;

11)   wykonywanie    innych    czynności     przewidzianych     przepisami     prawa    i wynikających z podjętych uchwał.

2.   Do   zakresu    działania    rady   izby   komorniczej    może    także    należeć wykonywanie czynności, o których mowa w art. 85 ust. 1 pkt 15.

3. Rada izby komorniczej przedstawia corocznie Krajowej Radzie Komorniczej informacje o rejestrach, o których mowa w ust. 1 pkt 10.

Art.  94.  1.  Uchwały  rady  izby  komorniczej  zapadają  zwykłą  większością głosów, przy czym w razie równej liczby głosów decyduje głos przewodniczącego.

2. Do ważności uchwał rady izby komorniczej jest wymagana obecność ponad połowy jej członków.

<Art. 94a. 1. Krajowa Rada Komornicza na podstawie informacji przekazywanych przez rady izb komorniczych prowadzi w systemie teleinformatycznym listę komorników, zastępców komorników oraz asesorów komorniczych, która zawiera imię i nazwisko, właściwą izbę komorniczą, datę i numer decyzji o powołaniu komornika lub asesora komorniczego, datę i numer decyzji o odwołaniu komornika lub asesora komorniczego, datę wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa, datę i numer zarządzenia o wyznaczeniu  zastępcy  komornika,  oraz  informacje  o  zawieszeniu  w czynnościach zawodowych.

2. Krajowa Rada Komornicza zapewnia sądom prowadzącym księgi wieczyste dostęp do listy, o której mowa w ust. 1, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego w celu automatycznej weryfikacji komorników, zastępców komorników oraz asesorów komorniczych.

3.  Krajowa  Rada  Komornicza  zapewnia  Ministrowi  Sprawiedliwości dostęp do listy, o której mowa w ust. 1, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego.>

Rozdział 12

Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 95–98. (pominięte)

Rozdział 13

Przepisy przejściowe i końcowe

Art. 99. 1. Komornicy zatrudnieni w dniu wejścia w życie ustawy stają się z tym dniem komornikami w rozumieniu tej ustawy w dotychczasowych siedzibach.

2. Komornicy prowadzący w dniu wejścia w życie ustawy zespół komorników lub działalność komorniczą w innej wspólnej formie dostosują sposób prowadzenia tej działalności do wymogów tej ustawy, w terminie 3 miesięcy od dnia jej wejścia w życie.

3. Minister Sprawiedliwości doręczy komornikom akty powołania, w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

Dodany art. 94a wejdzie w życie z dn. 1.04.2016 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 218 i 1311).

4. Z dniem doręczenia komornikowi aktu powołania ustaje jego dotychczasowy stosunek służbowy.

Art. 100. Praktykanci komorniczy, którzy złożyli z wynikiem pozytywnym egzamin komorniczy przed dniem wejścia w życie ustawy – na swój wniosek – mogą zostać powołani przez Ministra Sprawiedliwości asesorami komorniczymi, choćby nie spełniali wymagań określonych w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Art. 101. 1. Osoby, które rozpoczęły praktykę komorniczą przed dniem wejścia w życie ustawy, a nie spełniają wymagań określonych w art. 10 ust. 1 pkt 3, mogą kontynuować  szkolenie,  a  po  jego  ukończeniu  przystąpić  do  egzaminu komorniczego.

2. Osoby określone w ust. 1 mogą być zatrudnione na stanowisku komornika po

uzupełnieniu kwalifikacji, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Art. 102. 1. Komornicy, którzy w dniu powołania na stanowisko komornika nie

ukończyli 35 roku życia, mają obowiązek uzupełnić kwalifikacje wymagane w art.

10 ust. 1 pkt 3 w ciągu 10 lat od dnia wejścia w życie ustawy.

2. Minister Sprawiedliwości może, na wniosek prezesa sądu apelacyjnego właściwego dla miejsca działania komornika, zwolnić komornika od spełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli przemawiają za tym ważne względy społeczne lub osobiste obowiązanego.

3. W przypadku niewykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1, Minister

Sprawiedliwości odwołuje komornika ze stanowiska.

Art. 103. 1. Komornik może odkupić majątek, stanowiący środki trwałe, prowadzonej przez siebie kancelarii nabyty z funduszy pochodzących z ryczałtu kancelaryjnego.

2.  Cenę  zbycia  majątku,  o  którym  mowa  w  ust.  1,  oblicza  się  przy pomniejszeniu ceny rynkowej o stopień amortyzacji.

3. Prezes sądu apelacyjnego, w uzasadnionych przypadkach, może rozłożyć na raty należności za majątek, o którym mowa w ust. 1, na okres nie dłuższy niż 3 lata.

Art. 104. 1. Sprawy egzekucyjne wszczęte przed dniem wejścia w życie ustawy rozliczane są do dnia jej zakończenia według przepisów dotychczasowych, z tym że ryczałty kancelaryjne w całości zatrzymują komornicy z przeznaczeniem na koszty działalności egzekucyjnej określone w art. 34.